Kiedy kłaść gładzie? Optymalny moment i przygotowanie ścian

Wyobraź sobie moment, w którym drzwi nowego mieszkania otwierają się, odsłaniając przestrzeń gotową na metamorfozę. Surowe ściany stoją przed Tobą, cichymi świadkami przyszłych przemian. W głowie kłębi się tysiąc myśli o kolorach, meblach, atmosferze... Ale zanim nastąpi ten ekscytujący etap, pojawia się fundamentalne pytanie: Kiedy kłaść gładzie? Kluczową odpowiedzią jest jak najwcześniej w procesie wykończeniowym, najlepiej po odbiorze kluczy od dewelopera i przed innymi, "czystymi" pracami.

Decyzja o tym, kiedy kłaść gładzie, powinna być jedną z pierwszych podjętych po przekroczeniu progu nowego lokum. Analizując dane dotyczące typowych prac wykończeniowych, łatwo dostrzec logiczne miejsce dla gładzi. Poniższe zestawienie pokazuje szacowany czas trwania wybranych prac i ich miejsce w harmonogramie, podkreślając "brudny" charakter niektórych z nich.

Patrząc na powyższe dane, widać wyraźnie, że nakładanie gładzi plasuje się w grupie prac generujących znaczne ilości pyłu. Jest to swoista "bomba pyłowa", która, jeśli nie zostanie rozbrojona we właściwym czasie, skazi całą przestrzeń. Wykonanie gładzi od razu po tynkach, a przed "czystymi" pracami, pozwala na jednorazowe, gruntowne sprzątanie, minimalizując ryzyko późniejszego zabrudzenia wykończonych już powierzchni, takich jak podłogi czy zamontowane drzwi.

Wykres ilustrujący podział kosztów dla standardowego kładzenia gładzi na typowe mieszkanie również pokazuje, dlaczego odpowiednie zaplanowanie jest kluczowe. Koszty robocizny często przewyższają koszt materiałów, co oznacza, że wszelkie poprawki czy konieczność powrotu ekipy generują znaczące dodatkowe wydatki.

Należy pamiętać, że podane koszty są jedynie szacunkowe i mogą się znacząco różnić w zależności od regionu, wybranego standardu (Q3 czy Q4), jakości materiałów oraz doświadczenia i renomy ekipy wykonawczej. Standard Q4, wymagający większej precyzji i zazwyczaj dodatkowej warstwy materiału, będzie odpowiednio droższy. Mimo tych różnic, ogólna proporcja kosztów między materiałem a robocizną często pozostaje podobna, podkreślając wagę pierwszego, poprawnego wykonania.

Dlaczego wybór odpowiedniego terminu kładzenia gładzi jest kluczowy

Decyzja o tym, kiedy kłaść gładzie, ma fundamentalne znaczenie dla całego procesu wykończenia wnętrz i, co równie ważne, dla finalnego efektu estetycznego. To nie jest detal, który można potraktować po macoszemu. Mówiąc wprost, właściwy timing potrafi zaoszczędzić zarówno pieniądze, jak i nerwy, podczas gdy zły wybór może przekształcić marzenie o idealnych ścianach w prawdziwy koszmar remontowy.

Głównym powodem, dla którego gładź powinna być kładziona wczesnym etapie prac, jest jej charakter – to praca brudna, bardzo brudna. Proces szlifowania wygeneruje ogromne ilości drobnego pyłu gipsowego, który unosi się w powietrzu i osiada wszędzie, wnikając w każdy zakamarek. Jeśli prace gipsowe zostaną wykonane, gdy w mieszkaniu są już położone podłogi, zamontowane drzwi, parapety, a co gorsza, kuchnia czy szafy w zabudowie, skala problemu z pyłem staje się monumentalna.

Sprzątanie po gładzi to wyzwanie samo w sobie; sprzątanie po gładzi wykonanej na późnym etapie, z całą "biżuterią" mieszkania na miejscu, to jak syzyfowa praca. Pył osadzi się na każdej powierzchni, w każdym zakamarku. Usuwanie go z delikatnych powierzchni, systemów wentylacyjnych czy mechanizmów zamków drzwi staje się czasochłonne, a nierzadko prowadzi do uszkodzeń lub pogorszenia działania elementów.

Wykonując gładź na początku, tuż po tynkach, całe mieszkanie jest jeszcze "surowe". Można wtedy swobodnie zabezpieczyć okna i drzwi (jeśli już są) i po zakończeniu prac gipsowych przystąpić do jednego, wielkiego sprzątania. Posadzka jest jeszcze betonową wylewką, którą można zamiatać i odkurzać bez obaw. To kolosalnie usprawnia logistykę i minimalizuje ryzyko uszkodzeń innych elementów.

Innym, często niedocenianym argumentem za wczesnym kładzeniem gładzi, jest wykrycie defektów tynku przed malowaniem. Surowy tynk, zwłaszcza ten maszynowy, może wydawać się równy i gładki na pierwszy rzut oka. Jednak prawdziwe niedoskonałości często stają się widoczne dopiero po nałożeniu na nie warstwy farby, szczególnie przy oświetleniu bocznym lub oświetleniu o wysokiej mocy. Malowanie "podbija" wszelkie nierówności, dołki, wypukłości czy zarysowania, które na surowej powierzchni były praktycznie niezauważalne.

Gładź, będąc cienką warstwą nakładaną na tynk, pozwala wyrównać te drobne wady strukturalne na całej powierzchni ściany czy sufitu. Co więcej, proces nakładania gładzi i jej szlifowania to ostatnia szansa na wykrycie i skorygowanie wszelkich, nawet najmniejszych wad powierzchni. Wczesne wykrycie problemu, gdy ekipa gipsowa jest jeszcze na miejscu, jest nieporównywalnie łatwiejsze i tańsze niż próba maskowania czy korygowania wad na pomalowanej ścianie, co często wymaga częściowego lub całkowitego zdzierania farby i gładzi, ponownego gipsowania i malowania.

Z własnego doświadczenia wiem, że nie ma nic bardziej frustrującego niż zakończenie malowania i odkrycie przy sztucznym świetle rzucającym się pod kątem, że ściana nie jest idealnie gładka. Ma subtle fale, delikatne wgłębienia, które na surowej powierzchni były niewidoczne. Poprawki w takiej sytuacji są kosztowne, bo wymagają ponownego wezwania gipsiarzy (o ile znajdą czas szybko!), potem malarzy, i generują kolejną porcję pyłu i zamieszania. To klasyczny przykład sytuacji "pozorna oszczędność przeradza się w realne koszty".

Termin kładzenia gładzi determinuje płynność kolejnych etapów prac wykończeniowych. Czysta i idealnie gładka baza pozwala malarzom i tapetowcom pracować szybciej i precyzyjniej. Nie muszą tracić czasu na drobne poprawki czy szukanie sposobów na ukrycie niedoskonałości pod farbą. To przekłada się nie tylko na lepszy efekt wizualny, ale też na potencjalnie niższy koszt robocizny dla kolejnych ekip, bo ich praca jest prostsza.

Co więcej, wczesne wykonanie gładzi pozwala ścianom "odpocząć" i odpowiednio wyschnąć przed malowaniem. Chociaż gładź schnie stosunkowo szybko (zależnie od grubości i warunków), daje to dodatkowy czas na stabilizację wilgotności w murach, co jest kluczowe dla trwałości powłoki malarskiej i zapobiegania problemom takim jak pękanie czy odspajanie farby w przyszłości. Tak więc, strategiczne planowanie i wybór terminu nałożenia gładzi jest kamieniem węgielnym dla trwałego i estetycznie satysfakcjonującego wykończenia wnętrz.

Podsumowując, wybierając kiedy kłaść gładzie, opowiadamy się za efektywnością, czystością pracy, możliwością wczesnego wykrycia wad i zapewnieniem idealnej bazy pod finalne wykończenie. To inwestycja w jakość, która zwraca się w postaci braku frustracji, minimalnych poprawek i satysfakcji z doskonale wyglądających ścian. Zaniedbanie tego etapu to jak budowanie domu bez solidnych fundamentów – prędzej czy później problemy dadzą o sobie znać.

Co musi być zrobione przed kładzeniem gładzi

Zanim na naszych ścianach zagości gładź, która przemieni surową przestrzeń w płótno gotowe na kolory, musimy upewnić się, że podłoże jest odpowiednio przygotowane i że podjęliśmy kluczowe decyzje dotyczące standardu wykończenia. Pominięcie lub przyspieszenie któregokolwiek z tych wstępnych etapów może poważnie wpłynąć na jakość końcowego efektu, trwałość powłoki gładzi oraz komfort pracy, a w efekcie wygenerować niepotrzebne koszty związane z poprawkami.

Pierwszym krokiem, jeszcze na etapie planowania prac wykończeniowych, powinno być podjęcie świadomej decyzji o gładzeniu ścian i sufitów. Nie każdy deweloper oferuje wykończenie, które automatycznie nadaje się pod malowanie bez gładzi. Standard tynków "deweloperskich" (zazwyczaj maszynowych gipsowych lub cementowo-wapiennych) często charakteryzuje się strukturą, która po pomalowaniu będzie widoczna, a nierówności i chropowatości mogą razić w oczy, zwłaszcza w nowoczesnych, minimalistycznych wnętrzach wymagających idealnie gładkich płaszczyzn.

Gładź jest powłoką nakładaną bezpośrednio na tynk. Oznacza to, że stan i przygotowanie tynku jest absolutnie kluczowe. Tynk musi być całkowicie suchy. Mierzenie wilgotności jest tu nieodzowne – zaufani fachowcy dysponują odpowiednimi miernikami i nigdy nie przystąpią do pracy na mokrym tynku. Nakładanie gładzi na zawilgocone podłoże prowadzi do problemów ze schnięciem, przyczepnością i może skutkować późniejszym pojawieniem się pleśni lub grzybów pod powłoką.

Dodatkowo, powierzchnia tynku musi być czysta, pozbawiona pyłu, luźnych ziaren, resztek zaprawy czy innych zanieczyszczeń. Wszelkie większe nierówności, wgłębienia czy uszkodzenia mechaniczne w tynku powinny zostać wstępnie wypełnione i wyrównane. To jest etap przygotowawczy, który czasem wymaga miejscowych zaprawek tynkarskich lub gruntowania stabilizującego, zwłaszcza na tynkach pylących lub o zróżnicowanej chłonności.

Kolejnym niezbędnym elementem przed rozpoczęciem właściwego kładzenia gładzi jest odpowiednie gruntowanie podłoża. Wybór gruntu zależy od rodzaju tynku (gipsowy, cementowo-wapienny) i samej gładzi. Gruntowanie ma na celu ujednolicenie chłonności tynku, związanie drobnych cząstek pyłu i poprawę przyczepności gładzi. Bez gruntowania istnieje ryzyko, że gładź będzie nierównomiernie schła, co może prowadzić do pękania lub tworzenia się plam, a także zmniejszona zostanie jej przyczepność do podłoża.

Zdecydowanie warto w tym miejscu poruszyć kwestię standardów wykończenia gładzi, najczęściej określanych mianem Q (Qualitätsstufe - stopień jakości). W Polsce najpopularniejsze w budownictwie mieszkaniowym są standardy Q2, Q3 i Q4, przy czym Q1 dotyczy głównie wstępnego spoinowania płyt gipsowo-kartonowych i rzadko ma zastosowanie do całych powierzchni tynków. Fachowcy powinni wyjaśnić te standardy, a Inwestor powinien świadomie wybrać, który z nich odpowiada jego oczekiwaniom i budżetowi. Często standardu szpachlowania oraz sam proces nakładania gładzi najlepiej oddać w ręce fachowców, którzy znają specyfikę materiałów i techniki aplikacji dla danego standardu.

Standardu szpachlowania Q3 (zwanego również Q3 standard lub szpachlowanie powierzchniowe) polega zazwyczaj na nałożeniu jednej warstwy gładzi na całą powierzchnię tynku. Ma na celu wyrównanie drobnych nierówności i uzyskanie gładkiej powierzchni gotowej pod malowanie matowymi lub półmatowymi farbami. Jest to dobry wybór dla większości pomieszczeń w typowym mieszkaniu, gdzie nie ma ekstremalnego oświetlenia bocznego i gdzie oczekujemy gładkiej, ale niekoniecznie perfekcyjnej, laboratoryjnej powierzchni.

Natomiast standard Q4 to wyższy poziom wykończenia, polecany dla najbardziej wymagających zastosowań. Polega zazwyczaj na nałożeniu co najmniej dwóch warstw gładzi (lub więcej, w zależności od stanu tynku i użytego systemu), ze szlifowaniem każdej warstwy. Celem jest uzyskanie idealnie gładkiej i jednolitej powierzchni, pozbawionej nawet najmniejszych nierówności, widocznych zwłaszcza przy mocnym oświetleniu bocznym (np. przy dużych oknach, pod halogenami w suficie podwieszanym) czy przy stosowaniu farb z wysokim połyskiem, które brutalnie obnażają wszelkie wady podłoża. Ten standard zapewnia efekt "lustra" na ścianie i jest znacząco droższy zarówno pod względem materiału (zużywa się go więcej), jak i robocizny (wymaga więcej czasu i precyzji).

Przed przystąpieniem do prac gipsowych, należy również odpowiednio zabezpieczyć przestrzeń. Wszystkie elementy, które nie będą szpachlowane (np. futryny drzwi, ramy okienne, grzejniki - choć te najlepiej demontować na czas prac) powinny zostać starannie oklejone folią i taśmą malarską. Podłoga (wylewka betonowa na tym etapie) powinna być również przykryta grubą folią ochronną lub tekturą, choć jej dokładne oczyszczenie po gładzi i tak będzie konieczne. Przygotowanie przestrzeni w ten sposób znacznie ułatwi późniejsze sprzątanie i ochroni cenne elementy wykończenia.

Warto poprosić wykonawcę o przedstawienie zakresu prac dla wybranego standardu oraz uzgodnić, kto odpowiada za sprzątanie po pracach gipsowych. Zazwyczaj ekipy gipsowe wykonują sprzątanie wstępne ("grube"), ale usunięcie całego drobnego pyłu pozostaje po stronie Inwestora lub dedykowanej ekipy sprzątającej. Jasne ustalenia na początku pozwalają uniknąć nieporozumień.

Podsumowując, przed kładzeniem gładzi kluczowe jest podjęcie decyzji o zakresie prac (Q3 czy Q4), przygotowanie tynku (suchy, czysty, gruntowany) oraz zabezpieczenie przestrzeni. Te etapy, choć pozornie proste, wymagają dokładności i są absolutnie niezbędne, by gładź spełniła swoje zadanie i stworzyła idealne podłoże pod finalne wykończenie. Powierzenie tego zadania doświadczonym fachowcom z odpowiednim zapleczem (mierniki wilgotności, profesjonalny sprzęt do szlifowania z odkurzaczem) znacząco zwiększa szanse na sukces.

Gładź jako kluczowy etap przed malowaniem lub tapetowaniem

Po pomyślnym przejściu etapu przygotowania podłoża i nałożeniu gładzi zgodnie z wybranym standardem, docieramy do momentu, w którym ściany naszego mieszkania przeszły prawdziwą przemianę. Z chropowatych, często nierównych powierzchni tynku, stały się aksamitnie gładkie i jednolite. To właśnie jest kwintesencja roli gładzi w procesie wykończeniowym – stanowi ona kluczowy etap przed malowaniem lub tapetowaniem, definiujący jakość i estetykę finalnego wyglądu ścian.

Funkcja gładzi jest prosta, ale jej znaczenie kolosalne: ma za zadanie stworzyć idealnie równą, gładką, jednolitą i pozbawioną wad bazę dla ostatecznej warstwy wykończeniowej, czyli farby lub tapety. Tynk, nawet ten najlepszy, nigdy nie będzie miał tej samej gładkości i perfekcyjnej jednolitości, co dobrze położona i wyszlifowana gładź. Nakładanie farby bezpośrednio na tynk "piaskowy" sprawi, że struktura tynku będzie widoczna, a wszelkie drobne wady – jak wspomniano wcześniej – zostaną uwypuklone przez światło.

Pomyśl o malowaniu bez gładzi jak o próbie malowania obrazu olejnego na papierze ściernym. Powierzchnia nie pozwoli farbie na rozwinięcie pełni jej barwy i tekstury, a każda nierówność podłoża będzie rzutować na finalny efekt. Gładź zmienia podłoże w płótno malarskie najwyższej jakości, gotowe przyjąć kolor w całej jego krasie.

Idealna gładkość powierzchni uzyskana dzięki gładzi jest szczególnie ważna w nowoczesnych wnętrzach, gdzie dominują proste formy, gładkie płaszczyzny i ostre kąty. W takich przestrzeniach wszelkie niedoskonałości ścian, nierówności czy fale, od razu rzucają się w oczy, szczególnie przy oświetleniu padającym pod kątem. Gładź jest tym elementem, który pozwala na uzyskanie ścian, które wyglądają na lite i nieskazitelne, co jest celem w designie opartym na czystych liniach i minimalizmie.

Jednolitej struktury gładzi nie da się przecenić, zwłaszcza w kontekście malowania. Powierzchnia gładzi, w przeciwieństwie do tynku, ma jednolitą chłonność na całej powierzchni. Oznacza to, że farba będzie schnąć i wchłaniać się równomiernie, co zapobiega powstawaniu smug, plam czy przebarwień. Problem ten jest szczególnie widoczny przy farbach o intensywnych kolorach lub tych z połyskiem, gdzie każda różnica w chłonności podłoża prowadzi do "łatania", czyli niejednolitego koloru i struktury na ścianie.

Dodatkową korzyścią z nałożenia gładzi jest ukrywanie drobnych defektów tynku, takich jak niewielkie pęknięcia skurczowe (częste w nowych budynkach), rysy, ubytki czy pozostałości po elektrykach i hydraulikach. Gładź potrafi skutecznie zamaskować te mankamenty, tworząc optycznie idealną płaszczyznę. To znacznie lepsze rozwiązanie niż próba zakrywania tych wad grubymi warstwami farby, co rzadko przynosi pożądany efekt i może prowadzić do problemów z trwałością powłoki malarskiej.

Mówiąc o trwałości, choć gładź sama w sobie nie jest warstwą mechaniczną (jej odporność na uderzenia jest niska), stworzenie stabilnego i jednolitego podłoża wpływa pozytywnie na trwałość farby. Farba lepiej przylega do gładkiej powierzchni, mniej pracuje pod wpływem zmian temperatury i wilgotności. To z kolei ogranicza ryzyko pękania, łuszczenia się czy odspajania farby w przyszłości, co jest częstym problemem na słabo przygotowanych, chłonnych lub nierównych podłożach.

Dla osób planujących tapetowanie, gładź jest wręcz obowiązkowa, jeśli chcą uzyskać najlepszy możliwy efekt. Tapeta położona na chropowatym tynku "odziedziczy" jego strukturę, co będzie widoczne i może psuć finalny wygląd. Gładka powierzchnia zapewnia idealne przyleganie tapety na całej jej powierzchni, minimalizuje ryzyko powstawania pęcherzy powietrza i ułatwia dopasowanie wzoru. Dodatkowo, w przyszłości, gdy zdecydujemy się na zmianę tapety, usunięcie jej z gładzi jest znacznie łatwiejsze i mniej niszczące dla podłoża niż odrywanie jej bezpośrednio od tynku.

Pamiętam projekt, w którym Inwestor, chcąc przyspieszyć prace i zaoszczędzić, zrezygnował z gładzenia ścian, polegając jedynie na tynkach maszynowych i dwukrotnym malowaniu białą, matową farbą. Efekt? Choć z daleka wyglądało to akceptowalnie, przy bocznym świetle widać było wyraźną strukturę tynku, drobne pęknięcia, a w niektórych miejscach różnice w odcieniu spowodowane nierównomierną chłonnością. Inwestor żałował tej decyzji przy każdym wschodzie i zachodzie słońca, kiedy wady stawały się najbardziej widoczne.

Warto potraktować kładzenie gładzi jako inwestycję w estetykę i trwałość naszego wnętrza. To fundament, na którym buduje się piękno naszych ścian. Pominięcie tego etapu lub jego niedokładne wykonanie to jak malowanie pięknego fresku na podartej, niezagruntowanej płachcie – efekt nigdy nie będzie tak satysfakcjonujący i trwały, jak na idealnie przygotowanym podłożu. Dzięki gładzi, nasze ściany stają się idealnie gładkie i gotowe do położenia farby lub tapety, co jest celem każdego, kto marzy o perfekcyjnie wykończonych wnętrzach.

Wpływ warunków otoczenia na termin kładzenia gładzi

Termin nałożenia gładzi, poza wspomnianymi wcześniej względami logistycznymi i estetycznymi, jest silnie uzależniony od panujących w pomieszczeniu warunków otoczenia. Choć gips jest materiałem wybaczającym pewne błędy, ignorowanie odpowiedniej temperatury i wilgotności może prowadzić do poważnych problemów, takich jak pękanie, nadmierne pylenie, trudności ze szlifowaniem, a nawet osłabienie struktury i przyczepności gotowej warstwy. To kwestia fundamentalna, o której nie wolno zapomnieć.

Podstawowymi parametrami, na które należy zwrócić szczególną uwagę, są temperatura powietrza w pomieszczeniu oraz jego wilgotność, a także wilgotność samego podłoża, czyli tynku. Producenci gładzi jasno określają optymalne warunki do pracy z ich materiałami, zazwyczaj podając zakresy temperatury powietrza i podłoża od +5°C do +25°C. Z mojego doświadczenia wiem, że temperatura około +15°C do +20°C i umiarkowana wilgotność powietrza (rzędu 50-60%) są bliskie idealnym warunkom, zapewniając równomierne i stabilne wiązanie materiału.

Kładzenie gładzi w zbyt niskiej temperaturze (<5°C) spowalnia, a poniżej zera całkowicie zatrzymuje proces wiązania gipsu. Gładź może wtedy nie osiągnąć pełnej wytrzymałości, pozostać krucha i pyląca. Prace w takich warunkach są nieefektywne, a ryzyko późniejszych problemów z jakością gotowej powłoki jest wysokie. Konieczne może być użycie ogrzewania pomieszczenia, ale należy to robić z głową.

Z drugiej strony, zbyt wysoka temperatura (powyżej 25-30°C), zwłaszcza w połączeniu z niską wilgotnością powietrza lub bezpośrednim nasłonecznieniem, może spowodować, że gładź będzie schła zbyt szybko. Gwałtowne odparowanie wody prowadzi do naprężeń w materiale i znacznie zwiększa ryzyko powstawania rys skurczowych oraz pękania na powierzchni. Takie przyspieszone schnięcie utrudnia również pracę wykonawcom, którzy mają mniej czasu na obróbkę świeżo nałożonej warstwy.

Równie istotna, a może nawet ważniejsza, jest kontrola wilgotności samego podłoża. Tynk przed nałożeniem gładzi musi być w pełni wysezonowany i suchy. Zazwyczaj dla tynków gipsowych minimalny czas sezonowania wynosi kilka dni, a dla tynków cementowo-wapiennych nawet kilka tygodni (zaleca się 1 mm tynku na każdy dzień schnięcia, a nawet dłużej). Pomiar wilgotności tynku odpowiednim miernikiem to absolutna podstawa przed rozpoczęciem prac. Przekroczenie dopuszczalnego poziomu wilgotności (często ok. 2% wilgotności wagowej dla tynku cementowo-wapiennego i ok. 1% dla gipsowego) jest sygnałem, że praca musi poczekać. Nakładanie gładzi na wilgotne ściany to prosta droga do pojawienia się wykwitów solnych, pleśni i grzybów, a także osłabienia przyczepności gładzi.

Wilgotność powietrza w pomieszczeniu ma bezpośredni wpływ na tempo schnięcia gładzi. W zbyt dużej wilgotności powietrza (powyżej 70-80%), schnięcie jest znacznie spowolnione. Może to wydłużyć czas prac o kilka dni, a nawet doprowadzić do rozwoju mikroorganizmów na świeżej gładzi, zanim zdąży ona w pełni związać i wyschnąć. Z kolei zbyt niska wilgotność (<40%), jak już wspomniano, przyspiesza schnięcie i zwiększa ryzyko pękania.

Odpowiednia wentylacja pomieszczeń jest kluczowa dla procesu schnięcia, ale należy pamiętać o zasadzie "wietrzenia, nie przeciągu". Delikatna cyrkulacja powietrza przyspiesza odprowadzanie wilgoci od ściany, ale silne przeciągi (np. otwarte na oścież okna i drzwi) powodują, że wiatr owiewa powierzchnię, doprowadzając do zbyt szybkiego wysychania wierzchniej warstwy gładzi, podczas gdy głębsze warstwy są jeszcze mokre. To przepis na powstawanie siatki drobnych rys na powierzchni. Okna najlepiej lekko uchylać, tworząc delikatny przepływ powietrza.

W okresie zimowym, gdy konieczne jest ogrzewanie pomieszczeń, należy zachować szczególną ostrożność. Kaloryfery nie powinny być włączone na pełną moc, wysuszając powietrze i ściany zbyt gwałtownie. Umiarkowana, stała temperatura jest lepsza. Podobnie w okresie letnim, w upalne dni, unikanie pracy w godzinach największego nasłonecznienia lub bezpośredniego oświetlenia ścian przez słońce (zasłaniając okna) może zapobiec problemom z nadmiernie szybkim schnięciem.

Praca na świeżym powietrzu, jeśli nie jest to ściana wewnętrzna po remoncie np. przy kuchni letniej, zazwyczaj nie jest zalecana dla gładzi gipsowych. Materiały gipsowe są wrażliwe na wilgoć atmosferyczną i bezpośrednie opady. Istnieją specjalne gładzie elewacyjne czy szpachle cementowe do zastosowań zewnętrznych, ale to zupełnie inne produkty niż te używane do wnętrz. Zatem, kiedy kłaść gładzie, należy przede wszystkim patrzeć nie tylko na kalendarz prac budowlanych, ale także na kalendarz pogody i upewnić się, że warunki wewnątrz obiektu spełniają wymagania producenta materiału.

Dbając o właściwe warunki temperaturowo-wilgotnościowe i sprawdzając wilgotność podłoża, zapewniamy gładzi optymalne środowisko do wiązania i schnięcia. To przekłada się na jej przyczepność, twardość, odporność na pękanie i łatwość obróbki podczas szlifowania. Pomaga to również ekipie wykonać pracę sprawniej i z lepszym efektem, unikając poprawek wynikających z problemów materiałowych spowodowanych niewłaściwymi warunkami otoczenia.