Co to ściana działowa? Kluczowe różnice i zastosowania

Zastanawiasz się nad przemeblowaniem, gruntownym remontem, a może czujesz, że układ Twojego mieszkania wymaga tchnienia nowego życia? Nic dziwnego. Czasem drobna zmiana w aranżacji potrafi zdziałać cuda, a niekiedy pojawia się wręcz konieczność przesunięcia lub nawet całkowitego wyburzenia ściany w domu. W większości wypadków można tego dokonać, zwłaszcza jeśli mowa o elementach, których głównym zadaniem nie jest podtrzymywanie ciężaru całego budynku. Co to ściana działowa? Krótko mówiąc, to po prostu przegroda, która służy do wydzielania przestrzeni wewnątrz lokalu, nie pełniąc przy tym funkcji nośnej.

Przyjrzyjmy się przez chwilę kilku danym, które pokazują, jak często mierzymy się z tematem zmian w układzie wnętrz. Z nieoficjalnych szacunków rynkowych oraz analiz zapytań w mediach branżowych wynika, że co czwarty remont średniej lub dużej skali w budynkach mieszkalnych wiąże się z modyfikacją ścian wewnętrznych.

Te liczby dobitnie pokazują, że temat ścian działowych, ich funkcji i możliwości modyfikacji, jest niezwykle żywy w kontekście współczesnych remontów i dążeń do poprawy funkcjonalności pomieszczeń. To nie tylko teoria budowlana, ale realna perspektywa dla każdego, kto myśli o odświeżeniu swojego "M". Zrozumienie natury tych przegród staje się zatem kluczowe dla realizacji Twoich planów aranżacyjnych, często otwierając drzwi (nomen omen!) do zupełnie nowych możliwości zagospodarowania przestrzeni. Murowane ściany mogą być eliminowane z wnętrz, dając miejsce nowoczesnym rozwiązaniom, ale tylko te działowe dają taką swobodę bez inżynierskich wyzwań rodem z misji kosmicznej.

Ściana działowa a ściana nośna – Główne różnice

W architekturze każdego budynku, czy to majestatycznego wieżowca, czy przytulnego domku jednorodzinnego, napotkamy dwa główne rodzaje ścian, których role są diametralnie różne, choć na pierwszy rzut oka mogą wyglądać podobnie. Mowa o ścianach działowych i ścianach nośnych. Choć obie pełnią funkcję przegród pionowych, wznoszone są w nieco innych celach i pociągają za sobą zupełnie odmienne konsekwencje w przypadku jakichkolwiek modyfikacji.

Królewska Rola Ściany Nośnej

Ściany nośne, często nazywane konstrukcyjnymi, to prawdziwe "kręgosłupy" budynku. To one odgrywają absolutnie kluczową, wręcz fundamentalną rolę w jego statyce. Ich zadanie polega na przenoszeniu obciążeń. Mówiąc prościej, dźwigają na sobie ciężar wyższych kondygnacji, stropów, a także dachu, kierując te gigantyczne siły w dół, na elementy znajdujące się pod nimi, aż ostatecznie na fundamenty spoczywające stabilnie w gruncie. Wyobraź sobie układankę, gdzie jedna część podpiera wszystkie pozostałe; ściana nośna to właśnie ta nieodzowna podpora. To właśnie dzięki nim budynki stoją, a my możemy czuć się w nich bezpiecznie.

Ponieważ ściany nośne muszą wytrzymywać bardzo duże obciążenia – nierzadko sięgające kilkudziesięciu ton na metr bieżący – są projektowane i wykonywane ze szczególną precyzją i z użyciem materiałów o odpowiedniej wytrzymałości. Ich grubość jest zazwyczaj znacząco większa niż ścian działowych i zależy od wielu czynników, takich jak typ konstrukcji (szkieletowa, murowana), wysokość budynku, rozpiętość stropów czy rodzaj użytego materiału. Spotyka się ściany nośne o grubości 24 cm, 25 cm, a nawet 30 cm i więcej, zwłaszcza w przypadku murów zewnętrznych, które dodatkowo muszą zapewniać odpowiednią izolacyjność cieplną. Ich rozmieszczenie w rzucie kondygnacji jest ściśle powiązane z całym systemem konstrukcyjnym obiektu.

Ich położenie nie jest przypadkowe; architekci i inżynierowie starannie planują ich rozmieszczenie, aby zapewnić stabilność i rozłożyć obciążenia równomiernie w całej strukturze budynku. Często znajdują się wzdłuż elewacji zewnętrznych oraz tworzą centralne osie konstrukcyjne wewnątrz budynku, podtrzymując belki stropowe lub kolejne ściany nośne na wyższych piętrach. Jakikolwiek, nawet najmniejszy błąd w ich lokalizacji czy wykonaniu, może mieć katastrofalne skutki dla całej budowli.

Praktyczne Aspekty Rozróżnienia

Znajomość tej fundamentalnej różnicy między ścianą działową a nośną jest absolutnie krytyczna dla każdego właściciela nieruchomości, zwłaszcza planującego prace remontowe. Dlaczego? Ponieważ ze ścianami nośnymi po prostu się nie "zabawiamy". Wyburzenie fragmentu takiej ściany lub nawet wykonanie w niej zbyt dużego otworu bez odpowiedniego zabezpieczenia i wzmocnienia (co wymaga indywidualnego projektu i często pozwolenia na budowę) może prowadzić do naruszenia konstrukcji budynku, jej osiadania, pęknięć, a w skrajnych przypadkach do zawalenia. To już inna para kaloszy niż lekka modyfikacja przestrzeni.

Z drugiej strony, ściana działowa jest elastycznym elementem. Nie przenosi żadnych obciążeń od wyższych kondygnacji czy dachu; co najwyżej musi udźwignąć własny ciężar oraz tynk czy okładziny. Dzięki temu, w większości przypadków, usunięcie lub przesunięcie ściany działowej jest możliwe bez naruszania integralności konstrukcyjnej całego budynku. Oczywiście, nadal wymaga to wiedzy technicznej i odpowiedniego wykonawstwa (np. usunięcia jej w taki sposób, aby nie uszkodzić sąsiednich elementów czy instalacji), ale skala skomplikowania i potencjalnego ryzyka jest nieporównywalnie mniejsza niż przy manipulacji ze ścianą nośną. Właśnie to sprawia, że ściany działowe są tak popularnym celem modyfikacji podczas remontów, gdy chcemy zmienić funkcjonalność czy optykę naszego mieszkania czy domu.

Patrząc na przekroje budynku w projektach budowlanych, ściany nośne są zazwyczaj oznaczone grubszą linią i wyraźnie wyszczególnione w opisach technicznych jako elementy konstrukcyjne. Ściany działowe bywają zazwyczaj rysowane cieńszą linią i opisywane jako przegrody wewnętrzne. W starych kamienicach, gdzie często stosowano grube mury ceglane, rozróżnienie na podstawie samej tylko grubości może być trudniejsze, ale zawsze kluczowa jest funkcja ściany w kontekście całego układu obciążeń budynku.

Wnioski są proste: zanim weźmiesz do ręki młot udarowy czy zorganizujesz ekipę remontową, upewnij się w stu procentach, z jakim rodzajem ściany masz do czynienia. Ignorancja w tym zakresie może być śmiertelnie niebezpieczna. Ta ostrożność to nie przesada, to elementarna zasada bezpieczeństwa budowlanego i odpowiedzialności za siebie i innych mieszkańców budynku. Pamiętaj, że nawet w budynku jednokondygnacyjnym, pojawiają się ściany nośne (np. te podtrzymujące więźbę dachową) oraz ściany działowe dzielące przestrzeń.

Jak rozpoznać ścianę działową? Czym różni się wizualnie i konstrukcyjnie?

No dobra, teoria teorią, ale jak w praktyce, stojąc oko w oko ze ścianą, rozpoznać, czy to przegroda dzieląca pomieszczenia czy element konstrukcyjny niosący na sobie ciężar budynku? Ta umiejętność jest fundamentalna i, bądźmy szczerzy, może uratować Cię przed katastrofą budowlaną i poważnymi konsekwencjami prawnymi oraz finansowymi. Nigdy, pod żadnym pozorem, nie wolno bowiem samodzielnie i bez nadzoru specjalisty ruszać ścian konstrukcyjnych. A zatem, jak odróżnić te dwa rodzaje ścian?

Grubość Ma Znaczenie – Ale Uważaj na Wyjątki

Jednym z pierwszych parametrów, na który zwracamy uwagę, jest grubość ściany. To dość często stosowana, choć nie jedyna i nie stuprocentowo niezawodna metoda. Jaka grubość powinna mieć ścianka działowa? Najczęściej spotykane wymiary to 10 lub 12 centymetrów, wliczając w to tynk z obu stron. Przyjmuje się, że ściany o takiej grubości praktycznie zawsze są ścianami działowymi, gdyż są zbyt smukłe, by pełnić funkcję nośną dla większych obciążeń.

Ale, jak to w życiu bywa, zdarzają się wyjątki. W starszym budownictwie lub przy specyficznych rozwiązaniach konstrukcyjnych można spotkać cienkie ścianki działowe o grubości zaledwie 5 lub 7,5 centymetra (choć są one mniej stabilne i gorzej izolują akustycznie) lub, odwrotnie, bardzo grube przegrody, które okazują się działowymi – np. 15, 20, a nawet 24 centymetry, zbudowane z materiałów o niższej wytrzymałości lub pełniące dodatkowe funkcje (np. wentylacyjne, kominowe – choć te ostatnie mają specyficzną budowę wewnętrzną). Dlatego poleganie tylko na grubości jako jedynym wyznaczniku może być zwodnicze.

Dla porównania, standardowe ściany nośne wewnętrzne i zewnętrzne w typowym budownictwie mają zazwyczaj grubość 24-25 cm lub więcej. Mur o takiej grubości, zwłaszcza w starszym budynku, jest bardzo silnym kandydatem na ścianę nośną. Nowoczesne technologie, jak np. silikaty czy beton komórkowy wysokiej gęstości używane do ścian nośnych, również pozwalają na cieńsze mury nośne (np. 18 cm w specyficznych przypadkach), ale wciąż są to grubości większe niż typowe działówki. Generalna zasada: bardzo cienka ściana (poniżej 15 cm z tynkami) to najprawdopodobniej ścianka działowa, ale grubsza ściana wymaga dalszej analizy.

Pukanie, Wibrowanie, a Nawet... Słuchanie

Metody organoleptyczne również mogą być pomocne. Spróbuj opukać ścianę knykciem lub pięścią. Ściana działowa zbudowana na przykład z płyt gipsowo-kartonowych na ruszcie będzie brzmiała głucho lub "pusto", a przy pukaniu można poczuć delikatne drgania. Murowana ściana działowa (np. z betonu komórkowego 12 cm) będzie brzmiała bardziej litym dźwiękiem niż pustka za płytą G-K, ale inaczej niż masywny mur nośny. Ściana nośna, z reguły zbudowana z cięższych materiałów (pełna cegła, silikaty, beton) o większej grubości, będzie brzmiała bardzo "solidnie" i przy pukaniu odczujesz wyraźną masę, a nie drgania czy pustkę. Oczywiście, ta metoda wymaga pewnego "wyczucia" i doświadczenia.

Najpewniejszy Trop: Dokumentacja Projektowa

Najbardziej wiarygodnym i zalecanym sposobem na identyfikację ściany działowej jest analiza oryginalnych planów budynku – projektów architektonicznych i konstrukcyjnych. W tych dokumentach ściany konstrukcyjne są zawsze wyraźnie oznaczone, często specjalnymi symbolami, grubszymi liniami lub szczegółowymi opisami materiałowymi i technicznymi. Architekci i inżynierowie w swoich projektach precyzyjnie rozróżniają te dwa rodzaje ścian ze względu na ich krytyczną rolę w statyce. Jeśli masz dostęp do takich planów, to one powinny być Twoją Biblią w tym temacie.

Co jednak, jeśli planów nie ma lub są niepełne (co często zdarza się w starszych budynkach)? Wówczas warto poszukać innych wskazówek wizualnych i konstrukcyjnych. Zwróć uwagę na położenie ściany w stosunku do reszty budynku. Ściany nośne często biegną przez całą długość budynku i powtarzają się w tej samej lokalizacji na kolejnych kondygnacjach, podtrzymując stropy. Ściany działowe mają zazwyczaj bardziej swobodne rozmieszczenie, są adaptowane do potrzeb funkcji danego piętra czy mieszkania. Przyjrzyj się miejscu styku ściany z sufitem i podłogą. Ściany nośne są silnie związane z tymi elementami; ścianki działowe a ściany nośne różnią się też sposobem tego powiązania – działowe mogą być dylatowane od stropu (celowo pozostawiona niewielka szczelina, często maskowana listwą, aby uniknąć przenoszenia dźwięków czy pękania tynków od ugięć stropu).

Kolejnym elementem jest materiał. Choć i ściany nośne i działowe mogą być murowane, typowy materiał o niższej gęstości i wytrzymałości, jak np. wspomniany beton komórkowy czy płyty gipsowo-kartonowe, jest silniej kojarzony ze ścianami działowymi. Ściany nośne częściej wykonywano z pełnej cegły ceramicznej, silikatów o dużej gęstości czy monolitycznego betonu.

Jeśli wciąż masz wątpliwości po analizie wizualnej i "manualnej", najlepszym i najbezpieczniejszym ruchem jest skonsultowanie się z ekspertem – doświadczonym konstruktorem budowlanym lub architektem z uprawnieniami. On potrafi, często już po wstępnych oględzinach i analizie ogólnego układu budynku, określić funkcję danej ściany, a w razie potrzeby zlecić badania odkrywkowe lub poprosić o udostępnienie dokumentacji. To inwestycja w bezpieczeństwo i spokój ducha, która zdecydowanie się opłaci, zwłaszcza zanim zaczniesz wykonywać jakiekolwiek prace inwazyjne. Nie warto ryzykować w tym obszarze – stawką jest zbyt wiele.

Dodatkowe funkcje ścian działowych – Izolacyjność akustyczna i odporność ogniowa

Chociaż pierwotnym i oczywistym zadaniem ściany działowej jest wydzielenie i podział przestrzeni ścianami działowymi w obrębie mieszkania czy budynku, na tym bynajmniej nie kończą się ich potencjalne role. W rzeczywistości, w nowoczesnym budownictwie i podczas świadomego projektowania wnętrz, od ścian działowych oczekuje się znacznie więcej. Dwie kluczowe właściwości, które wyróżniają dobre rodzaje ścian działowych i wpływają na komfort oraz bezpieczeństwo użytkowania pomieszczeń, to izolacyjność akustyczna oraz odporność ogniowa.

Bitwa o Ciszę: Izolacyjność Akustyczna

Kto z nas nie doświadczył frustracji związanej z brakiem prywatności akustycznej we własnym domu? Słuchanie rozmów sąsiadów za ścianą, hałas z korytarza, dźwięki pracujących sprzętów w sąsiednim pokoju – wszystko to potrafi skutecznie zakłócić spokój. I tu właśnie na scenę wkracza izolacyjność akustyczna ścian działowych. Dobra ściana działowa powinna stanowić skuteczną barierę dla dźwięków powietrznych (jak mowa, muzyka) i w pewnym stopniu dla dźwięków materiałowych (uderzeniowych, jak stukanie). Izolacyjność akustyczna ściany działowej mierzona jest zazwyczaj parametrem Rw (ważony współczynnik izolacyjności akustycznej właściwej), podawanym w decybelach (dB). Im wyższa wartość Rw, tym lepsza izolacja.

Normy budowlane w Polsce określają minimalne wymagania dotyczące izolacyjności akustycznej przegród wewnętrznych, w zależności od rodzaju pomieszczeń (np. między pokojami, między pokojem a korytarzem, między mieszkaniami – choć tu mowa bardziej o ścianach oddzielenia przeciwpożarowego i akustycznego, które często pełnią też rolę nośną lub specjalne działowe o podwyższonych parametrach). Typowe wymagania to Rw na poziomie 30-35 dB dla przegród wewnętrznych w mieszkaniu, ale dla lepszego komfortu i skutecznego wyciszenia często dąży się do osiągnięcia 40 dB, a nawet 50 dB w przypadku pomieszczeń wymagających szczególnej ciszy (np. gabinety, sypialnie obok salonu z kinem domowym). Funkcja ścian działowych w tym kontekście to zapewnienie intymności i komfortu akustycznego użytkowników.

Na izolacyjność akustyczną ściany działowej wpływa przede wszystkim masa powierzchniowa materiału (cięższe materiały z reguły lepiej izolują, choć są wyjątki), jego struktura (materiały porowate lepiej pochłaniają, materiały zwarte lepiej odbijają) oraz szczelność wykonania. Ściana murowana z ciężkiego materiału (np. silikaty) o odpowiedniej grubości będzie z natury miała lepszą izolacyjność akustyczną niż lekka ściana z płyt gipsowo-kartonowych. Jednakże, w przypadku ścian z G-K, doskonałą izolacyjność można uzyskać stosując odpowiednie rozwiązania systemowe: dwuwarstwowe opłytowanie po obu stronach, szeroki profil szkieletu (np. 75-100 mm) oraz wypełnienie przestrzeni między płytami materiałem pochłaniającym dźwięk, jak np. wełna mineralna o odpowiedniej gęstości. Szczelne połączenia ściany z sąsiednimi przegrodami (podłogą, sufitem, ścianami prostopadłymi) oraz izolacja akustyczna ościeżnic drzwiowych są absolutnie kluczowe – nawet najlepiej izolująca ściana będzie nieskuteczna, jeśli dźwięk "obejdzie" ją przez nieszczelności czy bocznymi drogami. Prosty przykład z życia: ściana z G-K z pojedynczym opłytowaniem i pustką może mieć Rw ~25-30 dB; dodanie wełny i podwójnego opłytowania potrafi zwiększyć ten parametr do 45-55 dB, czyniąc różnicę między słyszeniem każdego szeptu a niemal całkowitą ciszą.

W Obliczu Ognia: Odporność Ogniowa

Bezpieczeństwo pożarowe to kolejny aspekt, w którym funkcje ścian działowych wychodzą poza proste dzielenie przestrzeni. W przypadku pożaru, ściany działowe mogą odegrać kluczową rolę w jego ograniczeniu i opóźnieniu rozprzestrzeniania się ognia i dymu, dając czas na ewakuację mieszkańców i działanie służb ratowniczych. Ich zdolność do pełnienia tej roli opisuje parametr odporności ogniowej, wyrażany w klasach (np. EI 30, EI 60, EI 120), gdzie liczba oznacza czas w minutach, przez jaki przegroda zachowuje swoje właściwości nośne (R - rzadko stosowane dla działowych), szczelność (E - uniemożliwienie przenikania płomieni i gazów pożarowych) oraz izolacyjność termiczną (I - ograniczenie wzrostu temperatury po stronie nienagrzewanej). Najczęściej dla ścian działowych kluczowe są parametry E i I, a oznaczenie klasy odporności ogniowej to np. EI 60 – co oznacza, że przez 60 minut ściana zachowa szczelność i izolacyjność termiczną w warunkach pożaru.

Wymagana klasa odporności ogniowej dla ścian działowych zależy od przeznaczenia budynku, strefy pożarowej oraz lokalizacji ściany (np. między pomieszczeniami ogólnymi, między strefami pożarowymi – choć te wymagają zazwyczaj wyższej klasy, rzędu EI 120). Ściany oddzielające klatkę schodową od mieszkań, czy pomieszczenia techniczne od użytkowych, mogą mieć podwyższone wymagania. Standardowa ściana działowa murowana z cegły ceramicznej lub silikatowej o grubości 12 cm, poprawnie otynkowana, może osiągać odporność ogniową rzędu EI 60 lub nawet EI 120. Lżejsze materiały, jak beton komórkowy o niższej gęstości lub ściany z płyt gipsowo-kartonowych, wymagają specjalnych rozwiązań systemowych, aby osiągnąć podobne, a nawet wyższe parametry. Ściana z G-K z odpowiednią ilością płyt (np. dwie warstwy specjalnych płyt FHR - o podwyższonej odporności na ogień) i wypełnieniem z wełny mineralnej potrafi spełnić wymagania dla klas EI 30, EI 60, a nawet EI 120. Wełna mineralna, będąca materiałem niepalnym, dodatkowo zwiększa izolacyjność termiczną ściany w warunkach pożaru.

Ważne jest, że odporność ogniowa całej przegrody zależy nie tylko od samego materiału ścian, ale także od sposobu jej wykonania, zastosowanych tynków, drzwi (o ile są) oraz szczelności połączeń z innymi elementami konstrukcyjnymi. Otwory na instalacje czy puszki elektryczne muszą być odpowiednio zabezpieczone przeciwpożarowo, aby nie stanowiły słabego punktu przegrody. Właśnie dlatego wybór materiału i systemu budowy ściany działowej powinien być świadomy i uwzględniać nie tylko podział przestrzeni, ale także wymagania dotyczące akustyki i bezpieczeństwa pożarowego, często określone w projekcie budowlanym i przepisach techniczno-budowlanych.

Materiały używane do budowy ścian działowych

Pamiętacie, jak wspominaliśmy, że ścianka działowa nie nosi ciężaru konstrukcyjnego budynku? Ten fakt otwiera szerokie spektrum możliwości, jeśli chodzi o dobór materiałów. Podczas gdy ściany nośne wymagają materiałów o wysokiej wytrzymałości na ściskanie, w przypadku ścian działowych możemy wybierać spośród wielu, kierując się innymi kryteriami: wagą (szczególnie na stropach drewnianych lub o mniejszej nośności), łatwością montażu, ceną, możliwością uzyskania odpowiedniej izolacyjności akustycznej i odporności ogniowej, czy też specyficznymi potrzebami (np. gładka powierzchnia pod malowanie, możliwość wieszania ciężkich przedmiotów). Oto przegląd najpopularniejszych materiałów i systemów budowy ścian działowych.

Lekkość i Szybkość: Ściany z Płyt Gipsowo-Kartowych (G-K)

Ściany działowe z płyt gipsowo-kartonowych na ruszcie metalowym lub drewnianym to prawdopodobnie najczęściej spotykane rozwiązanie we współczesnym budownictwie, zwłaszcza w mieszkaniach w blokach czy domach szkieletowych. Ich głównymi zaletami są niska masa powierzchniowa (od ~25 kg/m² dla ściany z pojedynczym opłytowaniem i pustką), ogromna szybkość i czystość montażu (praktycznie brak "mokrych" procesów poza szpachlowaniem spoin) oraz idealnie gładka powierzchnia gotowa do malowania lub tapetowania. Konstrukcję stanowi ruszt z kształtowników stalowych (profili C i U, typowe rozmiary 50, 75, 100 mm głębokości) lub belek drewnianych, do którego przykręca się płyty G-K. Płyty mają standardowe wymiary, np. 120x260 cm lub 120x200 cm, a ich grubość to zazwyczaj 12.5 mm. W celu poprawy parametrów akustycznych i ogniowych stosuje się wełnę mineralną (np. grubości 50, 75, 100 mm) w przestrzeni między płytami oraz podwójne opłytowanie (czyli dwie warstwy płyt G-K z każdej strony). Koszt materiałów na 1 m² ściany działowej z G-K (profile, płyty, wkręty, taśmy, masa szpachlowa) waha się orientacyjnie od 40 do 80 zł/m², w zależności od systemu (pojedyncze/podwójne opłytowanie, grubość wełny). Robocizna to kolejne ~40-70 zł/m². Montaż typowej ściany o powierzchni 10 m² zajmuje wprawnej ekipie 1-2 dni.

Tradycja i Solidność: Ściany Murowane

Klasyczne ściany działowe murowane wciąż mają swoich zwolenników, zwłaszcza tam, gdzie kluczowa jest solidność i masa materiału (lepsza akustyka, możliwość wieszania ciężkich przedmiotów bez specjalnych wzmocnień) lub tradycyjne metody budowy. Do ich wznoszenia stosuje się różne materiały, często te same, co do ścian nośnych, ale w mniejszych formatach lub o mniejszej gęstości, pozwalających na osiągnięcie wymaganej grubości ok. 12 cm.

Beton Komórkowy (Gazobeton)

Bloczki z betonu komórkowego (popularnie Ytong, Termalica, Solbet) to materiał lekki i łatwy w obróbce – można go docinać piłą, frezować kanały pod instalacje. Bloczki o grubości 11.5 lub 12 cm są bardzo popularne do budowy ścian działowych. Stawia się je na cienkowarstwowej zaprawie klejowej, co przyspiesza prace i minimalizuje ilość wilgoci wprowadzanej do budynku. Typowe wymiary bloczków to np. 60x20x11.5 cm. Ściana z betonu komórkowego o grubości 12 cm, otynkowana, osiąga masę ok. 110-130 kg/m² i Rw na poziomie ok. 35-38 dB, co spełnia podstawowe wymagania akustyczne. Koszt materiałów (bloczki, zaprawa) to orientacyjnie 20-40 zł/m², robocizna ~50-80 zł/m². Jest to materiał stosunkowo szybki w montażu jak na technologię murowaną.

Silikaty

Bloczki silikatowe (wykonane z piasku, wapna i wody) są materiałem bardzo gęstym i ciężkim. Bloczki o grubości 11.5 lub 12 cm są używane do ścian działowych, oferując znakomitą izolacyjność akustyczną dzięki swojej masie (Rw dla 12 cm ściany silikatowej otynkowanej może wynosić ok. 45-48 dB, a nawet więcej w przypadku grubszych bloków!). Są jednak cięższe od betonu komórkowego (~150-170 kg/m² dla 12 cm grubości) i twardsze w obróbce (wymagają specjalistycznych narzędzi do cięcia). Murowane są zazwyczaj na zaprawie cementowo-wapiennej lub klejowej. Koszt materiałów (bloczki, zaprawa) to orientacyjnie 25-45 zł/m², robocizna ~60-90 zł/m². To dobry wybór, gdy akustyka jest priorytetem i konstrukcja stropu pozwala na większe obciążenie.

Pustaki Ceramiczne i Tradycyjna Cegła

Do budowy typowe ściany działowe w starszym budownictwie często wznoszono z pełnej cegły ceramicznej grubości 6.5 cm stawianej "na sztorc" (co dawało grubość muru ok. 12 cm z tynkami) lub z pustaków ceramicznych o grubości 11.5-12 cm. Cegła pełna jest bardzo masywna i trwała, zapewnia dobrą akustykę (choć może być porowata), ale jest pracochłonna w murach i wymaga pełnego spoinowania oraz obustronnego tynkowania. Pustaki ceramiczne są lżejsze od pełnej cegły i silikatów. Koszt materiałów jest porównywalny lub nieco wyższy niż betonu komórkowego, robocizna podobna. Choć wciąż używane, w przypadku nowych ścian działowych coraz częściej wybiera się lżejsze i szybsze w montażu rozwiązania.

Inne materiały, rzadziej spotykane lub stosowane w specyficznych przypadkach, to np. bloczki z betonu zwykłego lub keramzytobetonu, płyty gipsowo-włóknowe (bardziej wytrzymałe od G-K, lepsza odporność na wilgoć i ogień), ściany ze szkła lub luksferów (efektowne wizualnie, ale słaba izolacyjność akustyczna i termiczna, często brak odporności ogniowej), czy ściany drewniane/stalowe w konstrukcjach specjalnych. Wybór materiału powinien być przemyślany i dopasowany do potrzeb konkretnego pomieszczenia oraz możliwości konstrukcyjnych budynku.