Obowiązki Spółdzielni Mieszkaniowej w Zakresie Remontów 2025

Mieszkać w bloku zarządzanym przez spółdzielnię to jak być częścią wielkiego organizmu, w którym każda komórka, czyli każde mieszkanie, wpływa na całość. Ale kiedy coś wymaga naprawy, kogo powinniśmy nękać telefonami? Klucz do zrozumienia leży w jasnym podziale obowiązków – w końcu nikt nie chce płacić za cudze problemy. Kwestia Obowiązki spółdzielni Mieszkaniowej w zakresie remontów sprowadza się do jednego prostego, choć szczegółowo regulowanego faktu: spółdzielnia odpowiada przede wszystkim za części wspólne budynku oraz kluczowe instalacje do granicy lokalu, finansując to głównie z wpłat mieszkańców na eksploatację i fundusz remontowy. Reszta? Zazwyczaj zostaje w gestii samego mieszkańca.

Zacznijmy od twardych danych, które pozwalają spojrzeć na zakres prac przez pryzmat technicznych realiów. Utrzymanie starego, choć solidnego budynku, to ciągła walka z upływem czasu i zużyciem materiałów. Spółdzielnia musi planować wymiany i modernizacje systemów, które większość mieszkańców uważa za dane nam na zawsze, dopóki działają.

Powyższa tabela dobitnie pokazuje, że zakres obowiązków w dziedzinie remontów i konserwacji poszczególnych nieruchomości obejmuje ogromne i kosztowne przedsięwzięcia, które znacząco wykraczają poza możliwości finansowe pojedynczego mieszkańca. Wymiana instalacji po kilkudziesięciu latach użytkowania czy kapitalny remont dachu to nie są fanaberie zarządu, ale podyktowana prawem budowlanym i zdrowym rozsądkiem konieczność. Środki na te cele muszą być gromadzone systematycznie, by uniknąć katastrof i przymusu nagłych, jeszcze droższych napraw awaryjnych. Patrzenie na te liczby uświadamia, jak ważna jest rola zbiorowego wysiłku finansowego w utrzymaniu wartości i funkcjonalności naszych domów.

Finansowanie Remontów Spółdzielni – Rola Funduszu Remontowego

Przejdźmy zatem do sedna finansowania, bo przecież „za darmo to nawet muchy nie latają”. Skąd spółdzielnia bierze pieniądze na te wszystkie monumentalne prace, o których mówiliśmy? Odpowiedź jest prosta i znana każdemu mieszkańcowi – z naszego czynszu. Ale nie z tej części opłaty, która pokrywa sprzątanie klatki czy prąd na półpiętrach.

Opłaty wnoszone przez mieszkańców na rzecz spółdzielni dzielą się na kilka składowych. Jedną z najważniejszych, jeśli chodzi o inwestycje długoterminowe, są odpisy na fundusz remontowy. Dostarczony materiał prawny wyraźnie wskazuje, że koszty związane z wypełnianiem przez obowiązków określonych w ust 1, 2 i 3 (czyli m.in. za remonty części wspólnych i instalacji do granicy lokalu) pokrywane są z opłat na eksploatację i fundusz remontowy.

Fundusz remontowy to taki obowiązkowy worek oszczędnościowy każdego budynku zarządzanego przez spółdzielnię. Jego wysokość ustalana jest zazwyczaj jako stała kwota od metra kwadratowego powierzchni użytkowej mieszkania lub lokalu. Stawka ta jest zróżnicowana i powinna zależeć od wieku, stanu technicznego oraz planowanych na najbliższe lata prac remontowych danego konkretnego budynku.

Dlaczego stawka jest różna? Prosta matematyka. Stary budynek z lat 60., w którym nigdy nie wymieniano pionów czy nie docieplano elewacji, będzie wymagał znacząco wyższego odpisu niż nowy blok oddany do użytku 5 lat temu, gdzie w ramach gwarancji dewelopera wszystko jest jeszcze na tip-top. Niekiedy różnice w stawkach między sąsiednimi budynkami w ramach tej samej spółdzielni potrafią wynosić 50%, a nawet 100%.

Zgromadzone środki na funduszu remontowym są przeznaczane zgodnie z planem remontów, uchwalanym przez odpowiednie organy spółdzielni, zazwyczaj przez Radę Nadzorczą. Plan ten powinien wynikać z okresowych przeglądów technicznych budynków, które, jak podaje materiał, obowiązków należy ponadto wykonywanie czynności kontrolnych wynikających z przepisów i przepisów wykonawczych Prawa budowlanego i innych norm.

Realizacja planu remontów to często wieloletnia perspektywa. W pierwszej kolejności finansowane są zazwyczaj prace najpilniejsze, związane z bezpieczeństwem i ochroną substancji budynku – naprawy dachu, konstrukcji, fundamentów, wymiana grożących awarią instalacji. Dopiero potem przychodzą prace estetyczne czy poprawiające komfort, np. malowanie klatek schodowych czy remont chodników.

Mimo systematycznego zbierania środków, tempo wzrostu cen materiałów budowlanych i usług remontowych bywa szybsze niż tempo gromadzenia funduszy. To realny problem wielu spółdzielni. Odkładana latami wymiana instalacji, wyceniona X lat temu na Y złotych, dziś może kosztować X razy dwa lub trzy.

W takich sytuacjach, gdy zgromadzone środki nie wystarczają na zaplanowane, pilne prace, spółdzielnia może podjąć decyzję o zaciągnięciu kredytu remontowego. Jest to rozwiązanie umożliwiające przeprowadzenie niezbędnych inwestycji bez drastycznego, jednorazowego podnoszenia odpisu na fundusz, ale oczywiście generuje dodatkowe koszty w postaci odsetek, które również finalnie obciążą mieszkańców.

Warto wiedzieć, że spółdzielnie mają możliwość pozyskiwania zewnętrznych środków na remonty, zwłaszcza na prace termomodernizacyjne, które poprawiają efektywność energetyczną budynku i przyczyniają się do obniżenia kosztów ogrzewania. Dotacje z programów rządowych czy unijnych mogą pokryć znaczną część kosztów takiego przedsięwzięcia, odciążając tym samym fundusz remontowy. Wymaga to jednak spełnienia szeregu restrykcyjnych warunków formalnych i poniesienia wstępnych kosztów (np. na audyty energetyczne).

Transparentność w zarządzaniu funduszem remontowym jest kluczowa dla dobrych relacji między spółdzielnią a mieszkańcami. Każdy członek spółdzielni ma prawo wglądu w dokumenty dotyczące zarządzania tym funduszem, w tym w plan remontów i sprawozdania z jego realizacji. Pytajmy, interesujmy się, na co idą nasze pieniądze – to nasz wspólny majątek i nasza wspólna przyszłość.

Zdarza się, że po przeprowadzeniu dużych prac remontowych (np. dociepleniu budynku) mieszkańcy pytają, czy opłaty na fundusz remontowy zostaną obniżone. Teoretycznie jest to możliwe, jeśli stan techniczny budynku uległ znaczącej poprawie i na najbliższe lata nie przewiduje się równie kosztownych inwestycji. Decyzja należy jednak do Rady Nadzorczej spółdzielni i powinna być oparta na rzetelnej analizie potrzeb remontowych całej nieruchomości w długiej perspektywie.

Czasem z kolei pilna awaria, której nie dało się przewidzieć (np. oberwanie fragmentu elewacji czy pęknięcie głównej rury wodociągowej w ziemi), pochłania nieplanowane środki z funduszu. To kolejny argument za tym, by był on na odpowiednio wysokim poziomie i stanowił realne zabezpieczenie finansowe na czarną godzinę. Dbanie o jego zasobność to dalekowzroczność, a nie nadgorliwość.

Przykład z życia wzięty, niestety powszechny: Spółdzielnia przez lata utrzymywała bardzo niski odpis na fundusz remontowy, chcąc "dogodzić" mieszkańcom niskimi czynszami. Skończyło się tym, że stan techniczny budynku (stary, nieocieplony) dramatycznie się pogorszył. Gdy w końcu trzeba było zrobić termomodernizację, koszty okazały się tak wysokie, że mimo sporej dotacji, mieszkańcy musieli partycypować w kosztach znacznie wyżej, niż gdyby odpisy były regularnie gromadzone przez lata.

Ta historia uczy, że pozorowane oszczędności dziś generują znacznie większe koszty w przyszłości. Rola funduszu remontowego nie polega na gromadzeniu niepotrzebnych pieniędzy, lecz na zapewnieniu ciągłości finansowania prac niezbędnych do utrzymania budynku w należytym stanie technicznym i estetycznym przez pokolenia. Bez niego budynek starzeje się szybciej i traci na wartości, co w efekcie dotyka każdego właściciela mieszkania.

Inwestycje finansowane z funduszu remontowego mają bezpośrednie przełożenie na komfort życia (np. ciepło w mieszkaniu po ociepleniu), bezpieczeństwo (sprawna winda, szczelny dach) i estetykę (odnowiona elewacja, czysta klatka schodowa). To nie są "widzimisię" administracji, ale realne potrzeby wynikające z eksploatacji. Świadomy mieszkaniec rozumie, że jego miesięczna wpłata na ten cel to inwestycja we własne, przyszłe, spokojne życie w zadbanym budynku.

Ważne jest również, że środki zgromadzone na funduszu remontowym są prawnie chronione. Nie mogą zostać np. przeznaczone na inną działalność spółdzielni (np. rekreacyjną, oświatową) ani nie powinny podlegać egzekucji komorniczej za długi spółdzielni niezwiązane z utrzymaniem nieruchomości. Ich cel jest ściśle określony: remonty i modernizacje.

Decyzje o podniesieniu odpisu na fundusz remontowy są często trudne politycznie dla zarządu spółdzielni, gdyż spotykają się z oporem części mieszkańców. Jednak rozsądne, oparte na rzetelnej analizie potrzeb podnoszenie stawki, w miarę możliwości rozłożone w czasie, jest lepszym rozwiązaniem niż czekanie na awarię i przymusowe, nagłe dopłaty. Czasem trzeba spojrzeć prawdzie w oczy – inflacja dotyka też koszty budownictwa.

Finansowanie remontów w spółdzielni to skomplikowany mechanizm oparty na solidarności mieszkańców. Fundusz remontowy jest jego kręgosłupem. Dobre zarządzanie tym funduszem, połączone z transparentnością i komunikacją z mieszkańcami, to klucz do długowieczności i dobrego stanu naszych wspólnych domów. Nie jest to jedynie koszt, ale konieczna inwestycja w naszą przyszłość i wartość naszego mienia.

Aby lepiej zobrazować strukturę kosztów remontu, spójrzmy na przykładowy rozkład wydatków dla typowej termomodernizacji elewacji średniej wielkości bloku:

Co Należy Do Obowiązków Remontowych Użytkownika Lokalu?

Skoro wiemy już, za co odpowiada spółdzielnia na zewnątrz naszych czterech ścian i w pionach instalacyjnych, przyszedł czas na uczciwe spojrzenie na to, co leży w naszej gestii, wewnątrz mieszkania. To ta część remontowej układanki, która spędza sen z powiek wielu lokatorom i generuje chyba najwięcej sporów, bo dotyczy naszej osobistej przestrzeni, ale często wiąże się z wpływem na resztę budynku.

Prawo spółdzielcze i regulaminy spółdzielni są tutaj dość jednoznaczne. Zgodnie z dostarczonymi nam przepisami, konserwacje wszystkich elementów i wyposażenia lokali mieszkalnych i lokali niemieszkalnych, w tym garaży (...) stanowiące ich elementy lub wyposażenie, obciążają użytkowników tych lokali. Prościej mówiąc: wszystko co w środku twojego mieszkania, to twój problem i twój koszt.

Ta zasada obejmuje szeroki zakres prac. Mowa tu o odświeżaniu ścian i sufitów – malowanie, tapetowanie, gładzenie, naprawa drobnych pęknięć (o ile nie wynikają z problemów konstrukcyjnych budynku, za które odpowiada spółdzielnia). Należą tu także wszelkiego rodzaju podłogi – od cyklinowania starego parkietu, przez wymianę paneli, po naprawę płytek ceramicznych. To nasz kącik i naszym obowiązkiem jest dbać o jego wygląd i stan techniczny.

Ale to nie tylko estetyka. Równie ważnym, a może nawet ważniejszym, obszarem odpowiedzialności użytkownika lokalu są wewnętrzne instalacje i przybory, które znajdują się już za granicą odpowiedzialności spółdzielni. Pamiętacie te kluczowe punkty graniczne – zawory odcinające, licznik? Właśnie tam kończy się jurysdykcja spółdzielni, a zaczyna nasza.

Uszkodzona bateria umywalkowa w łazience? Cieknący kran w kuchni? Nieszczelna spłuczka w toalecie? Wszystkie naprawy i wymiany tych elementów, od zaworu odcinającego dopływ wody *do* przyboru aż po sam kran czy spłuczkę, leżą po stronie mieszkańca. Typowy koszt wymiany baterii umywalkowej to 100-300 zł plus robocizna (50-150 zł), wymiana spłuczki (mechanizmu) 50-150 zł plus robocizna.

To samo dotyczy kanalizacji wewnątrz lokalu. Pion zbiorczy to sprawa spółdzielni, ale przyłącza odpływowe od umywalki, zlewu, wanny czy toalety do tego pionu, wraz z syfonami i wszelkimi kolankami – to już nasza odpowiedzialność. Zatkanie syfonu resztkami jedzenia w kuchni? Problem i koszt jego usunięcia po stronie mieszkańca.

W kwestii instalacji elektrycznej – spółdzielnia odpowiada do licznika energii elektrycznej (lub zacisków przed nim). Cała instalacja wewnątrz mieszkania: przewody w ścianach, gniazdka, włączniki światła, oprawy oświetleniowe, bezpieczniki topikowe czy moduły w domowej rozdzielni – to już obowiązek użytkownika. Wymiana gniazdka? Wymiana uszkodzonego przewodu za włącznikiem? Remont po spięciu? Płaci mieszkaniec.

Równie delikatną kwestią są okna i drzwi. Choć stolarka okienna i drzwi balkonowe są częścią fasady budynku, za ich stan techniczny i konserwację *wewnątrz* lokalu odpowiada co do zasady użytkownik. Regulacja okuć, smarowanie, wymiana uszczelek, a w końcu wymiana całego okna – to typowe obowiązki lokatora. O ile regulamin spółdzielni (co rzadkie) nie stanowi inaczej i nie przewidziano na ten cel dodatkowego odpisu na fundusz remontowy.

Materiały dostarczone nam do analizy wspominają o możliwości rozszerzenia obowiązków remontowych spółdzielni na prace wewnątrz lokali. W punkcie 6 czytamy: może rozszerzyć obowiązki w zakresie remontów wewnątrz lokali użytkowanych przez użytkowników lokali poza zakres określony w ust. 1 i 2 uchwalając na ten cel dodatkowy odpis na fundusz remontowy poszczególnych nieruchomości. Teoretycznie tak, w praktyce wymaga to zgody większości mieszkańców (uchwała walnego zgromadzenia) i oznacza podniesienie czynszu na specjalny cel. Zazwyczaj mieszkańcy wolą decydować sami o wyborze okien czy firmy je montującej.

Niemniej jednak, nawet bez formalnego "rozszerzenia obowiązków" spółdzielnia może wykonać prace remontowe *wewnątrz* naszego lokalu, które leżą po naszej stronie. Punkt 4 dostarczonych danych wskazuje, że prace "wewnątrz lokalu zaliczone do obowiązków użytkowników lokali oraz odnowienie lokalu mogą być wykonane przez [spółdzielnię] tylko za odpłatnością". To opcja dla tych, którzy cenią sobie wygodę i zaufanie do firm współpracujących ze spółdzielnią, ale trzeba liczyć się z tym, że spółdzielnia wystawi za taką usługę fakturę, której koszt spadnie w całości na mieszkańca.

To trochę jak z proszeniem sąsiada o pomoc w naprawie roweru. Możesz to zrobić, jeśli masz odpowiednie narzędzia i umiejętności. Ale jeśli ich nie masz, prosisz sąsiada-mechanika, który zrobi to dla ciebie, ale przecież nie za darmo, prawda? Spółdzielnia działa podobnie, wykorzystując swoje zasoby techniczne i umowy z fachowcami, ale w ramach rozliczenia komercyjnego.

A co z drzwiami wejściowymi do mieszkania? Klatka schodowa to część wspólna, ale same drzwi do naszego "M" już niekoniecznie. Chociaż chronią przed hałasem i stanowią element bezpieczeństwa, ich naprawa (np. wymiana zamka, regulacja skrzydła) czy wymiana na nowe to zazwyczaj obowiązek i koszt użytkownika lokalu. Podobnie jak wszystkie drzwi wewnętrzne w mieszkaniu.

Nie zapominajmy o prawidłowej wentylacji. Czyszczenie kratek wentylacyjnych w łazience, kuchni czy WC, konserwacja lub wymiana kratek z regulacją – to leży w gestii użytkownika. Zatkane kanały wentylacyjne (o ile samo zatkanie nie jest winą spółdzielni czy problemu w pionie) mogą prowadzić do zawilgocenia, grzyba, a nawet zagrożenia zaczadzeniem, jeśli w lokalu jest gazowy podgrzewacz wody z otwartą komorą spalania. Troska o przepływ powietrza to dbałość o zdrowie własne i sąsiadów.

Zakres obowiązków remontowych i konserwacyjnych obciążających użytkowników lokali jest zazwyczaj szczegółowo opisany w regulaminie spółdzielni mieszkaniowej. To kluczowy dokument. Zapisy w stylu "Zasady i zakres remontów i konserwacji obciążających użytkowników lokali określa regulamin uchwalony przez [spółdzielnię]" (jak w dostarczonym materiale) potwierdzają jego fundamentalne znaczenie. Warto go przeczytać i wiedzieć, gdzie leży granica naszej odpowiedzialności i portfela.

Nierzadko spotykam się z dylematem mieszkańców dotyczącym uszkodzeń ścian, np. pęknięć tynku. Jeśli są one wynikiem np. osiadania budynku (co jest normalne i zazwyczaj mieści się w kategorii normalnego zużycia, a nie wady konstrukcyjnej), to ich zaszpachlowanie i zamalowanie leży po stronie mieszkańca. Jeśli jednak pęknięcia są duże, postępujące i sugerują problemy ze strukturą budynku (np. po usunięciu ściany nośnej przez poprzedniego właściciela, za co zresztą on powinien był odpowiadać, ale to inna historia), to wtedy należy zgłosić to spółdzielni jako potencjalną wadę budynku.

Pamiętajmy, że regularna, nawet drobna konserwacja wnętrza lokalu zapobiega większym problemom i kosztom w przyszłości. Dociągnięcie śrubek w baterii, wymiana zużytych uszczelek, udrożnienie syfonu – to małe czynności, które chronią nasz lokal i unikają zalania sąsiada. Zaniedbanie drobiazgów może mieć dramatyczne i kosztowne skutki, o czym szerzej w kolejnym rozdziale.

Podsumowując ten fragment – nasz lokal, nasz mały świat. Spółdzielnia dba o szkielet i kluczowe żyły budynku (piony, dach, elewacja), ale to my jesteśmy odpowiedzialni za serce i płuca naszego mieszkania (instalacje wewnętrzne, wentylacja), a także za jego "makijaż" i "ubranie" (podłogi, ściany, wyposażenie). Wiedza o tym podziale pomaga w sprawnym załatwianiu problemów i unikaniu niepotrzebnych sporów.

Kto Płaci Za Uszkodzenia Remontowe Spowodowane Przez Mieszkańca?

Przechodzimy do gorącego tematu, który potrafi wywołać prawdziwą burzę sąsiedzkich sporów, a nawet batalie sądowe. Co się dzieje, gdy to nasze działanie, celowe lub przypadkowe, powoduje uszkodzenia w częściach wspólnych budynku lub, co gorsza, w mieszkaniu sąsiada? Tutaj zasada jest brutalnie prosta, ale absolutnie fundamentalna w życiu wspólnot mieszkaniowych i spółdzielni.

Dostarczony nam fragment regulacji nie pozostawia złudzeń: przekraczające normalne zużycie budynku i jego wyposażenia wymagające napraw, powstałe z winy użytkownika lokalu w wyniku jego działania lub zaniechania działania obciążają bezpośrednio tego użytkownika lokalu. Mówiąc po ludzku: nabroiłeś – płacisz. Zrobiłeś coś głupiego, zapomniałeś o czymś ważnym, co spowodowało szkodę idącą dalej niż zwykłe zużycie twojego własnego parkietu – szykuj portfel.

Czym jest owa "wina"? To szerokie pojęcie obejmujące zarówno nieostrożność, błąd, jak i celowe działanie. Typowe przypadki? Zostawienie odkręconego kranu w wannie, co powoduje zalanie sąsiada pod nami. Próba samodzielnej, nieumiejętnej naprawy spłuczki, która kończy się pęknięciem elementu i wielką powodzią. Wrzucanie do toalety rzeczy, które blokują pion kanalizacyjny (pampersy, ręczniki papierowe, odpady budowlane), prowadząc do wybijania ścieków w lokalach na niższych piętrach. Nieuprawnione usunięcie ściany, która okazuje się nośną, co prowadzi do pękania murów na innych kondygnacjach. To wszystko są działania, które wykraczają poza "normalne zużycie" i niosą konsekwencje.

"Zaniechanie działania" to równie ważna kwestia. Jeśli wiesz, że coś u Ciebie cieknie, jest uszkodzone, a może spowodować szkodę u sąsiada lub w częściach wspólnych, a Ty nic z tym nie robisz – to jest zaniechanie. Wiedziałeś o problemie i go zignorowałeś. Skutek? Potencjalna odpowiedzialność finansowa. Na przykład, ignorowanie postępującego, niewielkiego wycieku spod wanny, który z czasem przesiąka przez strop i powoduje zagrzybienie u sąsiada niżej.

Gdy szkoda już się wydarzy, pierwszym krokiem jest jej zgłoszenie – zarówno poszkodowanemu sąsiadowi, jak i spółdzielni (zwłaszcza jeśli dotyczy części wspólnych lub awarii systemu). Spółdzielnia ma obowiązek ocenić szkodę, często przy udziale fachowców. Dokonuje kalkulacji kosztów niezbędnych napraw i przywrócenia stanu sprzed szkody. Ta kalkulacja stanowi podstawę do obciążenia winnego mieszkańca.

Regulacje są tu jednoznaczne: spółdzielnia "ma prawo obciążyć użytkownika lokalu kosztami napraw". To nie sugestia, to prawo. Rachunek za naprawy w mieszkaniu sąsiada, osuszenie budynku, odmalowanie zalanej klatki schodowej – trafia do sprawcy. Koszty osuszenia zawilgoconej ściany po zalaniu mogą wynosić od kilkuset złotych do nawet kilku tysięcy, w zależności od metody i skali. Wymiana zniszczonej podłogi u sąsiada to kolejny spory wydatek.

A co jeśli sprawca szkody nie poczuwa się do winy lub odmawia zapłaty? Wtedy, jak jasno wynika z dostarczonego nam materiału, spółdzielnia "w razie odmowy zapłaty dochodzić ich na drodze sądowej". Spółdzielnia nie może sobie pozwolić na pokrywanie takich szkód ze wspólnego funduszu remontowego czy opłat eksploatacyjnych, bo byłyby to środki wszystkich mieszkańców wydawane na szkodę spowodowaną przez jednego z nich. Fundusz remontowy ma inne, określone cele, o których mówiliśmy wcześniej.

Proces sądowy jest ostatecznością, ale realnym narzędziem dochodzenia roszczeń. Zaczyna się zwykle od wezwania do zapłaty, potem wezwania przedsądowego. Jeśli to nie skutkuje, spółdzielnia składa pozew cywilny. Taki proces może być długotrwały, stresujący i generuje dodatkowe koszty sądowe dla strony przegranej. Uniknięcie tego jest w najlepszym interesie sprawcy szkody.

Najlepszą, bo najskuteczniejszą i najspokojniejszą, metodą rozwiązania takich sytuacji jest posiadanie polisy ubezpieczeniowej. Dobre ubezpieczenie mieszkania powinno obejmować polisę odpowiedzialności cywilnej w życiu prywatnym. Taka polisa pokrywa szkody, które nieumyślnie wyrządzimy innym, np. wspomniane zalanie sąsiada, uszkodzenie części wspólnych budynku (np. podczas transportu mebli) czy nawet wybicie szyby w oknie na klatce schodowej.

Przykład: Uszczelka w pralce puściła podczas cyklu, woda wylała się na podłogę i zalała trzy piętra niżej. Szkody – mieszkania sąsiadów, klatka schodowa, koszt osuszenia – oszacowano na 25 000 zł. Mieszkaniec miał polisę OC na 50 000 zł z udziałem własnym 500 zł. Koszty pokrył ubezpieczyciel, Pan zalański zapłacił jedynie 500 zł. Bez polisy musiałby sprzedać samochód, by spłacić zobowiązanie wobec sąsiadów i spółdzielni. Różnica jest kolosalna.

Polisa OC w życiu prywatnym, warta często zaledwie kilkadziesiąt złotych rocznie jako rozszerzenie ubezpieczenia mieszkania, to coś, co powinien mieć każdy rozsądny lokator. Koszt roczny na poziomie 100-300 zł zabezpiecza nas przed potencjalnymi kosztami idącymi w dziesiątki tysięcy złotych. To wręcz kuriozalne, że tak wiele osób tego nie ma. Lepiej dmuchać na zimne.

Warto podkreślić, że odpowiedzialność mieszkańca dotyczy szkód powstałych *z jego winy*. Jeśli przyczyną zalania jest pęknięcie pionu instalacyjnego w ścianie (który leży po stronie spółdzielni), to koszty naprawy ponosi spółdzielnia, a nie poszkodowany mieszkaniec (ani sąsiedzi). Ustalenie przyczyny szkody jest więc kluczowe.

Zdarzają się też sytuacje, gdy szkoda powstaje w wyniku działania osób, za które odpowiadamy, np. dzieci, gości, a nawet naszych zwierząt (pies pogryzł drzwi na klatce schodowej). Takie szkody również najczęściej obciążają użytkownika lokalu, jako osoby sprawującej nadzór nad sprawcą lub odpowiedzialnej za mienie, którym się posługiwała szkodząca osoba/zwierzę.

Czasem spotykam się z argumentem, że "przecież płacę ubezpieczenie do czynszu". Niestety, w większości przypadków to ubezpieczenie obejmuje *strukturę* budynku (ścian, dachu), ewentualnie mienie w częściach wspólnych, a nie odpowiedzialność cywilną indywidualnego mieszkańca za szkody wyrządzone innym. Konieczne jest wykupienie odrębnej polisy na mieszkanie z klauzulą OC w życiu prywatnym.

Dochodzenie roszczeń sądowych przez spółdzielnię wobec mieszkańca to poważna sprawa. Materiał precyzuje, że spółdzielnia ma prawo obciążyć użytkownika lokalu kosztami napraw, a w razie odmowy zapłaty dochodzić ich na drodze sądowej. Oznacza to, że spółdzielnia traktuje taką sytuację jako dług cywilny i egzekwuje go w sądzie, tak jak każdy inny wierzyciel. Nie ma tu taryfy ulgowej, ani możliwości potrącenia z opłat czynszowych czy funduszu remontowego.

Podsumowując, za szkody, które wykraczają poza normalne zużycie i wynikają z naszego działania lub jego braku (zaniedbania), ponosimy pełną odpowiedzialność finansową. Zasada "kto zepsuł, ten płaci" jest tu święta. Spółdzielnia ma narzędzia prawne, by dochodzić tych kosztów. Najlepszym sposobem na zabezpieczenie siebie i swoich finansów przed takimi nieprzewidzianymi, a potencjalnie bardzo wysokimi kosztami jest posiadanie dobrej polisy ubezpieczeniowej z OC w życiu prywatnym.