Jak Wyrównać Ściany? Metody i Porady 2025

Zmaganie się z krzywymi, popękanymi czy po prostu estetycznie męczącymi ścianami to codzienność wielu osób zamieszkujących starsze budownictwo. Czas, eksploatacja, a czasem po prostu fuszerka poprzednich ekip potrafią pozostawić po sobie powierzchnie dalekie od ideału, pełne mniejszych lub większych ubytków, spękań czy znaczących wybrzuszeń. Gdy defekty te są na tyle poważne, że samo maskowanie materiałem wykończeniowym mija się z celem, jak wyrównać ściany staje się pytaniem kluczowym, wymagającym przeprowadzenia pełnej renowacji, by uzyskać wymarzony, gładki i równy efekt, gotowy na przyjęcie farby, tapety czy płytek. Odpowiedź na to zagadnienie w skrócie sprowadza się do zastosowania albo płyt kartonowo-gipsowych, albo mas szpachlowych, które pozwalają odzyskać estetyczny wygląd.

Analizując popularne metody korygowania defektów ściennych, warto spojrzeć na nie przez pryzmat typowych parametrów wykonawczych i materiałowych, które często decydują o wyborze techniki. Poniższa tabela przedstawia syntetyczne zestawienie dwóch dominujących rozwiązań, bazując na danych z licznych realizacji i opinii specjalistów branżowych. Nie jest to pełne, naukowe studium, ale praktyczny rzut oka na to, co realnie oznacza każda z opcji dla inwestora i wykonawcy.

Patrząc na dane, szybko dostrzegamy, że choć obie metody dążą do tego samego celu – idealnie gładkiej płaszczyzny – różnią się one zasadniczo w podejściu i praktycznej realizacji. Płyty G-K jawią się jako rozwiązanie na "grube", znaczące problemy z geometrią ściany, oferując jednocześnie dodatkowe benefity jak możliwość ukrycia przewodów czy wniesienia elementu izolacji. Masy szpachlowe natomiast są królestwem precyzyjnego wygładzania, idealne do korygowania mniejszych i średnich defektów, gdzie każdy milimetr ma znaczenie dla finalnego efektu wizualnego. Wybór nie jest więc kaprysem, a pragmatyczną decyzją podyktowaną stanem faktycznym podłoża oraz oczekiwaniami co do funkcjonalności przyszłej ściany.

Wyrównywanie ścian za pomocą płyt kartonowo-gipsowych (suchych tynków)

Płyty kartonowo-gipsowe, potocznie nazywane regipsami lub suchymi tynkami, zyskały miano wybawcy w sytuacjach, gdy tradycyjne metody tynkarskie zdają się syzyfową pracą ze względu na skalę nierówności. Ich popularność wśród inwestorów i fachowców nie bierze się znikąd – to metodyczne podejście do problemu krzywych ścian, które jest zarówno efektywne, jak i, co równie ważne, relatywnie szybkie w realizacji.

Zasadniczą przewagą regipsów jest ich zdolność do maskowania nawet bardzo znaczących wad konstrukcyjnych podłoża. Ściana, która przypomina pofalowane morze, w ciągu jednego, góra dwóch dni może zamienić się w idealnie płaską powierzchnię gotową na dalsze etapy wykańczania, jak malowanie czy tapetowanie.

Uniknięcie czasochłonnych "prac mokrych", tak charakterystycznych dla tradycyjnego tynkowania, to kolejny argument przemawiający za suchymi tynkami. Po zamontowaniu płyt nie musimy czekać tygodniami na pełne wyschnięcie tynków, co znacząco przyspiesza cały proces remontu. Ściany są praktycznie od razu gotowe do pracy z masą do spoin i następnie do finalnego wykończenia.

Regips jest materiałem trwałym, a jednocześnie zadziwiająco łatwym w obróbce. Przecięcie płyty na wymiar, wykonanie otworu pod puszkę elektryczną czy stworzenie nietypowego kształtu zabudowy nie stanowi dla doświadczonego fachowca większego problemu, wymagając jedynie odpowiednich narzędzi, takich jak nóż do G-K, wyrzynarka czy otwornica.

Standardowe płyty G-K mają najczęściej grubość 12,5 mm, choć dostępne są też cieńsze (np. 9,5 mm, głównie do łuków) i grubsze (np. 15 mm, wzmocnione). Ich wymiary to zazwyczaj 120 cm szerokości i od 200 do nawet 300 cm długości, co pozwala na pokrycie znacznych powierzchni w krótkim czasie i z minimalną ilością połączeń.

Co ciekawe, nie musimy ograniczać się wyłącznie do pomieszczeń "suchych" jak salon czy sypialnia. Dzięki odmianom płyt impregnowanych na zielono (typu H2), zawierającym środki ograniczające wchłanianie wilgoci, możliwe jest zastosowanie suchej zabudowy również w kuchni czy łazience, pod warunkiem właściwego zabezpieczenia hydroizolacyjnego w strefach mokrych, takich jak prysznic czy wanna.

Jedną z najbardziej docenianych zalet systemów G-K montowanych na stelażu jest stworzenie pustej przestrzeni między nową płytą a starą ścianą. Ta "luka" o głębokości kilku, a nawet kilkunastu centymetrów, staje się idealnym miejscem do poprowadzenia wszelkich instalacji – elektrycznych, multimedialnych czy nawet hydraulicznych – bez konieczności kucia bruzd w murze. Dodatkowo, przestrzeń tę można wypełnić materiałem izolacyjnym, jak wełna mineralna czy styropian, poprawiając izolacyjność akustyczną i termiczną ściany.

Metoda z użyciem płyt kartonowo-gipsowych na stelażu pozwala korygować nawet bardzo duże odchylenia od pionu czy płaszczyzny, rzędu kilkunastu centymetrów. Stelaż, wykonany z profili stalowych (np. C i U o wymiarach 50x50 mm, 75x50 mm czy 100x50 mm), kotwiony do podłogi, stropu i samej ściany za pomocą odpowiednich kołków, tworzy precyzyjną konstrukcję nośną. Profile pionowe (słupki C) montuje się zazwyczaj co 60 cm (lub 40 cm dla większej sztywności) i poziomuje, a następnie przykręca do nich płyty G-K za pomocą wkrętów do płyt G-K, rozmieszczonych co około 25-30 cm na obwodzie i w środku płyty.

Drugi sposób montażu płyt to przyklejanie ich bezpośrednio do podłoża przy użyciu specjalnego kleju gipsowego. Jest to metoda szybsza i generująca mniejszą warstwę konstrukcyjną niż stelaż, ale nadaje się tylko do wyrównywania ścian o mniejszych nierównościach – zazwyczaj do około 2-3 cm. Klej gipsowy nakłada się na odwrotną stronę płyty punktowo lub pasmami i dociska ją do odpowiednio przygotowanej ściany. Kluczowe w tej metodzie jest idealne przygotowanie podłoża – musi być ono nośne, odpylone i zagruntowane gruntem poprawiającym przyczepność (np. akrylowym lub specjalnym pod gips, w zależności od chłonności starej ściany). Błąd na tym etapie może skutkować odspojeniem się płyt w przyszłości, co jest katastrofą.

Szacunkowy koszt materiałów do montażu G-K na stelażu dla ściany o powierzchni 10 m² (profil C 12mb, profil U 5mb, wkręty do profili 50 sztuk, wkręty do płyt 300 sztuk, płyta G-K 4 sztuki, taśma do spoin, masa szpachlowa do spoin 5kg) wyniesie w przybliżeniu 300-500 PLN, co daje 30-50 PLN/m², bez kosztów wełny czy instalacji.

W przypadku montażu na klej, na tej samej powierzchni 10 m² potrzebne będą: płyta G-K 4 sztuki, klej gipsowy 20-25 kg, grunt, taśma i masa do spoin 5kg. Koszt materiałów wyniesie około 200-350 PLN, czyli 20-35 PLN/m². Do tych kosztów należy doliczyć narzędzia i ewentualnie robociznę, która może wahać się od 50 do 100+ PLN/m² w zależności od regionu i złożoności prac.

Suchy tynk jest często pierwszym wyborem, gdy stojemy w obliczu katastrofalnie krzywych ścian, które wymagają błyskawicznej i efektywnej interwencji. To metoda, która pozwala pominąć długie etapy schnięcia i tynkowania tradycyjnego, skracając czas remontu o tygodnie. Przy montażu na stelażu zyskujemy dodatkową przestrzeń funkcjonalną za nową ścianą, co w starym budownictwie jest bezcenne dla modernizacji instalacji. Pamiętajmy jednak, że ostateczny efekt wizualny nadal zależy od precyzji szpachlowania i szlifowania połączeń płyt, co jest etapem wspólnym dla obu metod – suchych tynków i tradycyjnego gładzenia.

Podsumowując, system płyt G-K jest niezwykle wszechstronnym narzędziem do szybkiego i skutecznego korygowania dużych nierówności ściennych, oferując jednocześnie szereg dodatkowych możliwości funkcjonalnych. Wybierając tę metodę, stawiamy na szybkość, czystość (w porównaniu do mokrych tynków) i efektywność w radzeniu sobie z poważnymi problemami konstrukcyjnymi.

Wyrównywanie ścian z użyciem gładzi i mas szpachlowych

Gdy problemem nie są drastyczne nierówności, a jedynie pęknięcia, ubytki, rysy, bądź konieczne jest finalne wygładzenie powierzchni po usunięciu tapety czy farby, z pomocą przychodzą gładzie i masy szpachlowe. To klasyczne, sprawdzone rozwiązanie, które wymaga cierpliwości i precyzji, ale w rękach fachowca potrafi zdziałać cuda, tworząc powierzchnię gładką jak lustro.

Wyrównywanie ścian z użyciem gładzi polega na nanoszeniu cienkich warstw specjalistycznych mas, które wypełniają drobne defekty, korygują niewielkie krzywizny i tworzą idealnie gładką powłokę pod malowanie lub tapetowanie. Grubość pojedynczej warstwy gładzi waha się zazwyczaj od 0,5 mm do 3-5 mm, w zależności od rodzaju masy i stopnia nierówności. Nierówności większe, np. powyżej 1-2 cm, wymagają użycia mas szpachlowych gruboziarnistych lub tynków renowacyjnych jako pierwszej warstwy, zanim przejdziemy do finalnej gładzi.

Na rynku dostępnych jest wiele rodzajów gładzi, różniących się składem, przeznaczeniem i właściwościami. Gładzie gipsowe (najpopularniejsze, wymagają szlifowania, nieodporne na wilgoć), gładzie polimerowe (bardzo gładkie, elastyczne, często bezpyłowe lub nisko-pyłowe, droższe), gładzie wapienne (do renowacji starych tynków, przepuszczalne dla pary wodnej), gładzie cementowe (na zewnątrz lub do wilgotnych pomieszczeń). Wybór odpowiedniego produktu ma kluczowe znaczenie dla trwałości i estetyki wykonanej pracy.

Nanoszenie gładzi odbywa się zazwyczaj ręcznie za pomocą pac stalowych lub mechanicznie przy użyciu agregatów hydrodynamicznych. Ta druga metoda znacząco przyspiesza pracę na dużych powierzchniach, pozwalając na równomierne i szybkie rozłożenie materiału. Agregat tłoczy masę pod wysokim ciśnieniem przez wąż i pistolet, a następnie rozprowadza się ją pacą.

Gładź zazwyczaj nanosi się w 2-3 warstwach. Pierwsza warstwa ma za zadanie wstępnie wyrównać podłoże i wypełnić większe rysy. Druga i ewentualnie trzecia warstwa służą do uzyskania idealnej gładkości i płaszczyzny. Kluczowe jest przestrzeganie zaleceń producenta dotyczących minimalnej i maksymalnej grubości warstw oraz, co najważniejsze, czasów schnięcia między kolejnymi aplikacjami.

Czas schnięcia gładzi gipsowej o grubości 1-2 mm w typowych warunkach pokojowych (temperatura ok. 20°C, wilgotność 50-60%) wynosi zazwyczaj od 12 do 24 godzin. Zbyt szybkie nałożenie kolejnej warstwy na niedostatecznie wyschniętą poprzednią może prowadzić do pękania, powstawania mikrorys i problemów z przyczepnością. „Poczekaj, aż powierzchnia będzie biała i sucha w dotyku” – to żelazna zasada każdego szanującego się tynkarza.

Po wyschnięciu ostatniej warstwy gładzi następuje najbardziej uciążliwy etap – szlifowanie. To właśnie szlifowanie pozwala usunąć wszelkie nierówności, ślady po pace i uzyskać pożądaną gładkość. Tradycyjnie szlifowanie wykonuje się ręcznie siatkami lub papierem ściernym o gradacji od P120 do P200 (czasem drobniejszym), mocowanymi na packach z rączką. Nowoczesne podejście wykorzystuje szlifierki teleskopowe do gładzi (tzw. "żyrafy") podłączone do odkurzacza przemysłowego. Choć generują one mniej pyłu w powietrzu, szlifowanie gładzi zawsze będzie operacją wymagającą starannego zabezpieczenia pomieszczenia i operatora (maska przeciwpyłowa to absolutna konieczność).

Zużycie gładzi gipsowej to orientacyjnie 1-1.5 kg suchej masy na metr kwadratowy przy warstwie o grubości 1 mm. Jeśli więc musimy nałożyć dwie warstwy gładzi o łącznej grubości 2 mm na powierzchni 20 m² ściany, zużyjemy około 40-60 kg suchej mieszanki. Typowy worek gładzi waży 20-25 kg, więc potrzebne będą 2-3 worki. Koszt worka to orientacyjnie 20-50 PLN, co daje 40-150 PLN na materiał na 20 m², czyli 2-7,5 PLN/m² za samą gładź. Do tego należy doliczyć grunt, masę do ewentualnych większych ubytków i materiały ścierne.

Użycie mas szpachlowych, np. na bazie polimerów, jest często rekomendowane w przypadku, gdy nie potrzebujemy nakładać grubych warstw (do 2-3 mm), a zależy nam na elastycznej, odpornej na pękanie powłoce, która minimalizuje pylenie podczas szlifowania (tzw. gładzie bezpyłowe są faktycznie mniej pylące, ale niezupełnie "bezpyłowe"). Masy te są zazwyczaj gotowe do użycia prosto z wiadra, co eliminuje etap mieszania z wodą.

Pamiętajmy o cierpliwości – szpachlowanie i gładzenie to proces, którego nie da się znacząco przyspieszyć bez negatywnych konsekwencji. Czas schnięcia poszczególnych warstw jest święty i wymaga poszanowania praw fizyki. "Nie oszukasz natury ani gipsu", mawiają starzy fachowcy, podkreślając, że pośpiech jest najgorszym doradcą na budowie.

Wyrównywanie ścian masami szpachlowymi jest pracochłonne, zwłaszcza etap nanoszenia wielu cienkich warstw i szlifowania, ale pozwala uzyskać nieskazitelnie gładką powierzchnię. Jest to optymalne rozwiązanie do odnawiania ścian w dobrym stanie technicznym, które wymagają jedynie drobnych korekt i wygładzenia, by znowu cieszyć oko idealną fakturą.

Przygotowanie podłoża przed wyrównaniem ścian

Mówi się, że dobry start to połowa sukcesu, a w przypadku prac remontowych na ścianach, ten start to absolutnie krytyczny etap: przygotowanie podłoża. Niezależnie od tego, czy zdecydujemy się na suchy tynk w postaci płyt kartonowo-gipsowych, czy postawimy na gładzie i masy szpachlowe, pominięcie lub zaniedbanie odpowiedniego przygotowania ściany jest prostą drogą do katastrofy remontowej, której naprawa będzie kosztować więcej czasu, nerwów i pieniędzy niż solidne podejście do tematu od początku.

Pierwszym krokiem jest zawsze gruntowna ocena stanu ściany. Czy stara powłoka – tynk, farba, tapeta – jest stabilna i dobrze przylegająca do muru? Czy są widoczne pęknięcia, ubytki, oznaki zawilgocenia lub pleśni? Czy powierzchnia się sypie, kruszy, pyli? Wszystkie te czynniki mają wpływ na wybór metody przygotowania i materiałów.

W przypadku, gdy stara farba łuszczy się płatami, tynk jest spękany i odpada, a tapeta odeszła na rogach, konieczne jest bezkompromisowe usunięcie wszystkich starych, niestabilnych powłok. To mozolna praca, wymagająca skrobania, zdzierania i często użycia szlifierek. Warto zadać sobie ten trud, bo próba położenia nowej warstwy na niestabilnej podstawie jest jak budowanie domu na piasku – prędzej czy później wszystko się rozsypie.

Gdy podłoże jest stabilne, ale pylące lub o zróżnicowanej chłonności (np. mur ceglany z miejscowymi uzupełnieniami zaprawą), kluczowe jest jego gruntowanie. Gruntowanie ma na celu związanie luźnych cząstek pyłu, wyrównanie chłonności całej powierzchni oraz poprawę przyczepności dla kolejnych warstw. Na rynku dostępne są różne grunty – głęboko penetrujące (do kruchych i chłonnych podłoży), akrylowe (uniwersalne) czy specjalistyczne grunty sczepne (np. z domieszką piasku kwarcowego, tworzące szorstką powierzchnię idealną pod gładzie cementowe czy tynki maszynowe).

Wybór gruntu powinien być podyktowany rodzajem podłoża i planowanym produktem aplikacyjnym. Zastosowanie złego gruntu, lub co gorsza, pominięcie tego etapu, może prowadzić do "palenia" kolejnych warstw (zbyt szybkie oddawanie wody z zaprawy/gładzi do podłoża), zmniejszenia przyczepności i ostatecznie do spękań i odspojenia nowej warstwy. Pamiętaj, gruntowanie to nie fanaberia, to fundament dobrej jakości pracy.

Szczególnie krytyczne jest właściwe przygotowanie podłoża pod klejone płyty G-K. Ściana musi być czysta, sucha, pozbawiona luźnych fragmentów, kurzu, tłuszczu czy starych powłok malarskich, które mogą zmniejszyć przyczepność kleju. Gruntowanie ściany pod klej gipsowy jest obowiązkowe – stosuje się grunty wyrównujące chłonność lub poprawiające przyczepność, w zależności od rodzaju muru. To właśnie w tej metodzie, gdzie płyta przylega bezpośrednio do starej ściany, jakość przygotowania podłoża decyduje o sile połączenia i trwałości całej konstrukcji. Klejenie płyt G-K na zagruntowaną, czystą ścianę gwarantuje solidne mocowanie, odporne na obciążenia i wahania temperatur, zapewniając trwałość na lata.

Innym aspektem przygotowania jest naprawa większych ubytków i pęknięć przed generalnym wyrównaniem. Duże dziury należy wypełnić zaprawą murarską lub specjalną masą wypełniającą, a pęknięcia (szczególnie te "pracujące") poszerzyć, odpylić, zagruntować i wypełnić elastyczną masą lub tynkiem renowacyjnym wzmocnionym siatką zbrojącą. Nie łudźmy się, że cienka warstwa gładzi "scali" poważnie uszkodzoną ścianę – ona tylko powieli pęknięcia na swojej powierzchni. Uprzednia naprawa konstrukcyjna to absolutna podstawa.

Czyszczenie podłoża to nie tylko usunięcie luźnych elementów, ale także dokładne odkurzenie. Pył, nawet niewidoczny gołym okiem, działa jak środek rozdzielający, znacznie zmniejszając przyczepność nanoszonego materiału. Po mechanicznym oczyszczeniu powierzchni, warto ją jeszcze przemyć i pozostawić do całkowitego wyschnięcia przed gruntowaniem.

Podsumowując, przygotowanie podłoża to inwestycja w przyszłość naszej ściany. To etap, który decyduje o tym, czy nowa powłoka będzie trwała, dobrze związana z podłożem i wolna od przyszłych problemów, czy też szybko stanie się źródłem frustracji. „Zrób to raz, a dobrze” – ta zasada ma tu zastosowanie w stu procentach.

Gładź a płyty G-K – jak wybrać najlepszą metodę?

Stojąc przed dylematem, czym wyrównać nierówne ściany – czy sięgnąć po tradycyjną gładź, czy może po suchy tynk z płyt kartonowo-gipsowych – warto spojrzeć na problem z różnych perspektyw. Obie metody, choć prowadzą do estetycznej, równej powierzchni, różnią się diametralnie w sposobie realizacji, generowanym nakładzie pracy i kosztach, a co najważniejsze, w zakresach zastosowań, dla których są optymalne.

Pierwszą i najbardziej zauważalną różnicą jest czas pracy. Szpachlowanie ścian warstwa po warstwie, z koniecznością oczekiwania na ich wyschnięcie, a następnie uciążliwym szlifowaniem, jest procesem z natury znacznie bardziej czasochłonnym niż mocowanie prefabrykowanych płyt do konstrukcji lub bezpośrednio do ściany. Dla wielu inwestorów, którzy spieszą się z zakończeniem remontu i wprowadzeniem się, ta kwestia może okazać się decydująca.

Płyty G-K, montowane czy to na klej, czy na stelaż, dają efekt równej powierzchni błyskawicznie – ściana o powierzchni kilkudziesięciu metrów kwadratowych może być "ubrana" w regips w jeden, dwa dni robocze. Pozostaje oczywiście szpachlowanie spoin, które wymaga pewnego czasu na schnięcie (zazwyczaj 1 dzień na każdą z 2-3 warstw), ale nadal jest to nieporównywalnie krócej niż aplikacja i szlifowanie pełnej gładzi na całej powierzchni.

Stopień nierówności podłoża jest kolejnym, jeśli nie kluczowym czynnikiem. Gdy ściana jest lekko tylko "pofałdowana" (nierówności rzędu kilku milimetrów) lub ma jedynie drobne rysy i ubytki po usunięciu starych powłok, zastosowanie gładzi jest nie tylko wystarczające, ale i optymalne ekonomicznie i materiałowo. Naniesienie kilku warstw gładzi o łącznej grubości 2-5 mm w zupełności wystarczy, aby uzyskać idealną powierzchnię pod malowanie.

Jeśli jednak mamy do czynienia z poważnymi odchyleniami od pionu lub płaszczyzny, z wybrzuszeniami rzędu kilku, kilkunastu centymetrów, czy też z murem wykonanym tak "kreatywnie", że tynkowanie tradycyjną zaprawą zajęłoby wieki, a i tak nie dało idealnego efektu, płyty G-K na stelażu są niekwestionowanym mistrzem wagi ciężkiej. Pozwalają one stworzyć zupełnie nową, idealnie płaską powierzchnię, całkowicie niezależną od geometrii starej ściany.

Aspekt "mokrych" i "suchych" prac również odgrywa rolę. Gładzie i masy szpachlowe wymagają nanoszenia materiałów rozrabianych z wodą, co generuje wilgoć w pomieszczeniu i wymaga odpowiedniego wietrzenia i czasu na odparowanie wody. Choć płyty G-K również wymagają szpachlowania spoin (które są pracami mokrymi), to ich główny montaż jest "na sucho", co znacząco ogranicza ilość wprowadzanej wilgoci do budynku.

Funkcjonalność to kolejna karta w rękach systemów G-K. Montaż na stelażu tworzy pustkę między starą a nową ścianą, idealną do poprowadzenia nowych instalacji elektrycznych, wodno-kanalizacyjnych czy ukrycia rur grzewczych. Można tam także łatwo umieścić materiał izolacyjny, co poprawi komfort akustyczny i termiczny pomieszczenia. Szpachlowanie ścian nie daje takich możliwości – ewentualne bruzdy pod kable trzeba skuć w murze.

Koszt, zarówno materiałów, jak i robocizny, bywa zróżnicowany. Materiały do gładzenia powierzchni o małych i średnich nierównościach są zazwyczaj tańsze od materiałów potrzebnych do postawienia ściany G-K (płyty, profile, wkręty, klej, taśma, masa). Jednakże, gdy uwzględnimy czasochłonność prac szpachlarskich, koszt robocizny przy gładzeniu może być wysoki, szczególnie gdy konieczne jest nałożenie wielu warstw i intensywne szlifowanie. Robocizna przy G-K (szczególnie montaż płyt na klej) może być szybsza, a więc potencjalnie tańsza na metrze kwadratowym w przypadku dużych nierówności.

Decydujące pytanie, czym wyrównać nierówne ściany, często sprowadza się zatem do skali problemu i priorytetów inwestora. Czy liczy się maksymalne przyspieszenie prac? Czy konieczne jest ukrycie instalacji? Jak duża jest skala nierówności? Czy budżet jest ograniczony, ale czas nie gra roli? Każdy przypadek jest inny i wymaga indywidualnej analizy. Czasami, co ciekawe, optymalnym rozwiązaniem jest kombinacja obu metod – wypełnienie największych ubytków grubą masą szpachlową lub tynkiem, a następnie wykończenie powierzchni cienką gładzią.

Należy pamiętać, że ostateczny, estetyczny wygląd obu metod wykończenia powierzchni sprowadza się do umiejętności i precyzji wykonawcy na etapie finalnego szpachlowania (spoin G-K lub całej powierzchni gładzi) i szlifowania. Nawet najlepiej zamontowane płyty lub nałożone warstwy gładzi mogą wyglądać źle, jeśli szlifowanie zostanie wykonane niedbale. To jest ten moment, gdy dbałość o szczegóły ma realny wpływ na finalny efekt wizualny.

Poniższy wykres poglądowo ilustruje typowy rozkład czasochłonności między dwoma metodami dla ściany wymagającej korekty umiarkowanych nierówności (do 2-3 cm), z uwzględnieniem czasu schnięcia. Pamiętajmy, że to tylko schemat, realne czasy mogą się różnić w zależności od warunków i konkretnych produktów.

Decyzja, którą metodę wybrać, powinna być przemyślana i oparta o realny stan techniczny ścian, oczekiwany efekt, dostępny budżet i przede wszystkim czas, jakim dysponujemy. Czasem "łatwiejsza" metoda (G-K na klej) jest szybsza, ale wymaga perfekcyjnego podłoża. Metoda "cięższa" (G-K na stelażu) poradzi sobie z każdą nierównością, ale generuje większe koszty materiałowe i lekko zmniejsza powierzchnię pomieszczenia. Gładź zaś jest idealna tam, gdzie wady są drobne, a precyzyjne, płaskie wykończenie jest priorytetem, kosztem dłuższego czasu realizacji.