Czym zamalować przebijające kable na ścianie 2025

Gdy na gładkiej, świeżo pomalowanej ścianie pojawiają się tajemnicze, lśniące ślady w kształcie wężyków, to znak, że najprawdopodobniej macie do czynienia z przebijającymi kablami elektrycznymi. Zjawisko to potrafi spędzić sen z powiek, psując efekt nawet najpiękniejszego wnętrza. Czym zamalować przebijające kable na ścianie, aby ten nieproszony gość zniknął na dobre i nie wracał jak bumerang? Krótka odpowiedź brzmi: odpowiednim zestawem gruntu i farby izolacyjnej.

Analizując dostępne informacje na temat rozwiązywania problemu przebijających kabli, możemy dostrzec kilka kluczowych podejść, ich skuteczność i szacowane koszty. Poniższa tabela prezentuje porównanie popularnych metod, bazując na dostępnych danych i doświadczeniach użytkowników.

Jak widać, czym zamalować przebijające kable na ścianie nie zawsze jest najlepszą i jedyną odpowiedzią. Chociaż gruntowanie i malowanie to najczęściej wybierane i pozornie najprostsze rozwiązanie, to głębsze zakopanie kabli w tynku lub schowanie ich w peszlach metalowych czy z odpowiedniego tworzywa eliminuje problem u jego źródła, choć oczywiście wiąże się ze znacznie większymi kosztami i koniecznością bardziej inwazyjnych prac. Wybór metody zależy od indywidualnej sytuacji, budżetu i akceptacji poziomu trudności.

Dlaczego kable przebijają przez farbę? Przyczyny zjawiska

Zjawisko przebijania kabli przez farbę to nic innego jak chemia w akcji, której efekt widać gołym okiem na naszych ścianach. Przyczyną jest oddziaływanie plastyfikatora, konkretnie ftalanu butylu, który stanowi kluczowy element osłon kabli elektrycznych wykonanych z PCV. Plastyfikator jest tam po to, aby nadać kablom niezbędną elastyczność i giętkość. Bez niego, przewody byłyby sztywne i łamliwe, co utrudniałoby, a czasem wręcz uniemożliwiałoby, ich instalację. Można by rzec, że plastyfikator to taki cichy bohater, który jednak potrafi sprawić nam niemiłą niespodziankę po latach.

Z czasem, niczym niestrudzony wędrowiec, plastyfikator migruje z głębi osłony kabla na jego powierzchnię. Dzieje się to powoli, niezauważalnie na co dzień. Gdy taki "spocony" plastyfikatorem kabel znajdzie się pod warstwą farby, dochodzi do niepożądanej reakcji. Plastyfikator zaczyna zmiękczać warstwę malarską. Wyobraźmy sobie, że farba to sztywny pancerz, a plastyfikator to coś, co powoli rozpuszcza ten pancerz od spodu. W efekcie, miejsca, gdzie pod farbą ukryte są kable, stają się bardziej miękkie, a co za tym idzie, zaczynają błyszczeć. Ten połysk jest najbardziej widoczny pod światło, stwarzając nieestetyczne „cienie” na ścianie, dokładnie odzwierciedlające przebieg instalacji elektrycznej. To trochę jak duch, który ujawnia swoje kontury w specyficznych warunkach oświetleniowych.

Co ciekawe, często słyszy się, że problem przebijania kabli dotyka przede wszystkim ścian pomalowanych farbami wysokiej jakości. Brzmi to paradoksalnie, prawda? Ale jest w tym ziarnko prawdy. Lepsze farby zazwyczaj zawierają więcej żywicy w swoim składzie. Żywica sprawia, że farba jest trwalsza, bardziej odporna na ścieranie i zmywanie. Jest to cecha pożądana w większości pomieszczeń, zwłaszcza tam, gdzie ściany są narażone na zabrudzenia, na przykład w kuchniach, łazienkach, czy pokojach dziecięcych. Niestety, ta sama żywica sprawia, że farba staje się bardziej termoplastyczna i, co najważniejsze w tym kontekście, bardziej podatna na oddziaływanie plastyfikatora. Tak więc, inwestując w droższą, lepszą farbę, możemy nieświadomie zwiększyć ryzyko wystąpienia problemu przebijających kabli. To trochę jak strzał w stopę, ale nie do końca. Warto wiedzieć, co może się zdarzyć.

To właśnie ta zaskakująca zależność – im lepsza farba, tym większe ryzyko – często wprowadza w błąd. Myśląc czym zamalować przebijające kable na ścianie, intuicyjnie sięgamy po najlepsze, najbardziej kryjące farby, a to w niektórych przypadkach może pogorszyć sytuację, jeśli nie zastosujemy odpowiedniego podkładu izolującego. Niska jakość farby, o mniejszej zawartości żywicy, paradoksalnie daje większą szansę na to, że kable nie będą w ogóle widoczne. Taka farba jest mniej elastyczna i mniej reaktywna na plastyfikator. Jednakże, tańsza farba o niższej jakości oznacza zazwyczaj słabszą odporność na zabrudzenia i uszkodzenia. Łatwiej ją zetrzeć, trudniej doczyścić, a warstwa malarska szybciej ulegnie zniszczeniu podczas normalnego użytkowania pomieszczenia. Więc, choć problem przebijających kabli może nie wystąpić, zyskujemy inny, być może bardziej kłopotliwy, w postaci szybko niszczącej się powłoki malarskiej. Wszystko ma swoją cenę.

Oprócz samego składu farby, istotna jest również głębokość, na jakiej kable zostały ułożone w tynku. Im bliżej powierzchni, tym krótsza droga dla migrującego plastyfikatora. Kable ułożone płycej będą oddziaływać na farbę szybciej i intensywniej. Można by powiedzieć, że im "grubsza" warstwa tynku nad kablem, tym większa bariera ochronna. Dlatego podczas prac elektrycznych warto zwracać uwagę na odpowiednią głębokość bruzd w ścianie. Chociaż czasem w pośpiechu czy w ramach oszczędności ten aspekt jest bagatelizowany, w dłuższej perspektywie może przełożyć się na nieestetyczny wygląd ścian.

Krótko mówiąc, przebijanie kabli to złożone zjawisko, będące wynikiem interakcji między materiałem, z którego wykonano osłonę kabla, składem chemicznym farby, a także sposobem i głębokością ułożenia instalacji elektrycznej. Zrozumienie tych przyczyn jest kluczowe, gdy zastanawiamy się, czym zamalować przebijające kable na ścianie i jak skutecznie zaradzić temu problemowi, by nie pojawiał się co kilka miesięcy po odświeżeniu ścian.

Aby uzmysłowić sobie skalę wpływu głębokości ułożenia kabli na czas pojawienia się problemu, wyobraźmy sobie następujące studium przypadku. W jednym budynku ułożono kable na dwóch różnych głębokościach: 0,5 cm i 1,5 cm pod tynkiem. Ściany w obu pomieszczeniach zostały pomalowane tą samą farbą o wysokiej zawartości żywicy. W pomieszczeniu, gdzie kable znajdowały się płycej, pierwsze oznaki przebijania pojawiły się już po 6 miesiącach. W drugim pomieszczeniu, gdzie kable były głębiej, problem stał się widoczny dopiero po 18 miesiącach. To namacalny dowód na to, jak ważna jest głębokość ułożenia instalacji. Można śmiało założyć, że im głębiej, tym później i w mniejszym stopniu plastyfikator będzie oddziaływał na farbę. Oczywiście, każdy przypadek jest indywidualny, ale generalna zasada pozostaje niezmienna.

Alternatywne rozwiązania: Jak ukryć kable w ścianie?

Szukając odpowiedzi na pytanie, czym zamalować przebijające kable na ścianie, warto rozważyć również inne, bardziej radykalne, ale często skuteczniejsze metody radzenia sobie z problemem na dłuższą metę. Czasem lepiej jest "wyleczyć" przyczynę, niż ciągle "łatać" skutki. Jednym ze sposobów na uniknięcie tych nieestetycznych śladów jest zaplanowanie ułożenia instalacji elektrycznej w sposób, który minimalizuje lub całkowicie eliminuje ryzyko migracji plastyfikatora z osłon kabli do warstwy malarskiej. To wymaga myślenia perspektywicznego już na etapie projektowania i wykonywania instalacji.

Pierwszym alternatywnym rozwiązaniem jest ułożenie kabli głębiej pod tynkiem. Podczas kucia bruzd pod przewody elektryk powinien dbać o to, aby były one odpowiednio głębokie. Norma budowlana i sztuka elektroinstalacyjna precyzują minimalną głębokość, ale warto dążyć do ułożenia kabli nieco głębiej, niż absolutnie to konieczne. Choć może to wiązać się z nieco większym nakładem pracy przy kłuciu i uzupełnianiu ubytków, to w dłuższej perspektywie oszczędzi nam potencjalnych problemów ze śladami od kabli elektrycznych na ścianach. Grubsza warstwa tynku stanowi dodatkową barierę, która spowalnia migrację plastyfikatora, a w niektórych przypadkach może ją na tyle ograniczyć, że zjawisko przebijania nie będzie widoczne przez wiele lat, a nawet nigdy.

Innym, jeszcze bardziej skutecznym, ale i droższym rozwiązaniem jest schowanie kabli w metalowych rurkach lub peszlach z odpowiedniego tworzywa. Metalowe rurki są całkowicie nieprzepuszczalne dla plastyfikatora. Kable umieszczone w takich rurkach są w zasadzie odizolowane od tynku i farby. Nawet jeśli plastyfikator migruje z osłony kabla, pozostaje on wewnątrz rurki, nie mając kontaktu z warstwą malarską ściany. Jest to rozwiązanie stosowane często w budynkach użyteczności publicznej, obiektach przemysłowych, a także tam, gdzie wymagane są szczególne standardy bezpieczeństwa pożarowego. Rurki stalowe są niepalne i chronią kable w przypadku pożaru, co jest dodatkowym atutem tego rozwiązania.

Alternatywą dla metalowych rurek są peszle wykonane z tworzyw sztucznych, które są odporne na oddziaływanie plastyfikatorów. Nie wszystkie peszle z PCV są równie skuteczne w tym zakresie, dlatego ważne jest, aby wybierać te dedykowane do ochrony przed migracją plastyfikatora. Producenci oferują specjalne rodzaje peszli, które dzięki innemu składowi chemicznemu lub zastosowaniu specjalnych warstw wewnętrznych stanowią barierę dla ftalanu butylu. Jest to rozwiązanie nieco tańsze od rurek metalowych, ale nadal bardziej kosztowne niż układanie kabli bezpośrednio w bruzdach.

Chociaż ułożenie kabli w rurkach lub peszlach wiąże się z wyższymi kosztami materiałów i pracy elektryka, maksymalnie redukuje, a w przypadku rurek metalowych, całkowicie eliminuje ryzyko migracji plastyfikatora. Jest to inwestycja w spokój ducha i estetyczny wygląd ścian na długie lata. Wyobraźmy sobie budynek, w którym od lat 70-tych kable ułożone są w stalowych rurkach. Pomimo wielokrotnego malowania, problem przebijania nigdy się nie pojawił. To potwierdza skuteczność tego rozwiązania. Co więcej, umieszczenie kabli w rurkach lub peszlach ułatwia w przyszłości ewentualną wymianę lub rozbudowę instalacji. Można po prostu "przeciągnąć" nowe kable przez istniejące rurki bez konieczności kucia ścian.

Warto również wspomnieć o nowocześniejszych rozwiązaniach, takich jak specjalistyczne kable z osłonami wykonanymi z materiałów o niskiej migracji plastyfikatorów lub wolnych od ftalanów. Chociaż takie kable mogą być droższe, są one projektowane z myślą o eliminacji tego typu problemów. To kolejne narzędzie w arsenale jak ukryć kable w ścianie i jednocześnie zapobiec przyszłym niespodziankom na malowanych powierzchniach.

Wybór między "łataniem" problemu za pomocą farb izolacyjnych a zapobieganiem mu u źródła poprzez odpowiednie ułożenie instalacji zależy od indywidualnych priorytetów i możliwości finansowych. Jeśli remontujemy stare mieszkanie, gdzie kable są już położone, przemalowanie może być jedyną realistyczną opcją bez angażowania się w kosztowną wymianę całej instalacji. Jednak przy budowie nowego domu lub kapitalnym remoncie, warto rozważyć bardziej zaawansowane metody układania kabli, aby uniknąć problemu przebijania w przyszłości. Pamiętajmy, że zapobieganie jest często lepsze i tańsze niż leczenie, zwłaszcza gdy mówimy o pracach remontowo-budowlanych.

Jak prawidłowo przygotować ścianę przed malowaniem kabli?

Gdy już zdecydujemy, że naszym sposobem na walkę z niechcianymi "duchami" kabli na ścianie będzie próba ich zamalowania przy użyciu specjalistycznych produktów, kluczowe staje się odpowiednie przygotowanie podłoża. Prawidłowe przygotowanie ściany jest równie ważne, a może nawet ważniejsze, niż wybór samej farby. Bez tego, nawet najlepszy grunt i najdroższa farba mogą nie spełnić swojego zadania, a my zostaniemy z ręką w nocniku i nadal widocznymi śladami. To jak budowanie domu na niestabilnym fundamencie – prędzej czy później pojawią się pęknięcia.

Pierwszym i podstawowym krokiem jest dokładne oczyszczenie ściany. Pozornie banalna czynność, ale diabeł tkwi w szczegółach. Musimy usunąć wszelkie zabrudzenia, kurz, pajęczyny, a także luźne fragmenty starej farby lub tynku. Jeśli na ścianie były jakiekolwiek tłuste plamy (które niestety mogą pogorszyć przyleganie nowych warstw), należy je usunąć przy użyciu delikatnych detergentów. Ważne, aby po umyciu ściana była dokładnie wysuszona. Malowanie na wilgotnym podłożu to proszenie się o kłopoty w przyszłości – może prowadzić do pęcherzenia farby, odspajania, a także utrudnić działanie specjalistycznych gruntów. Mówiąc językiem kuchni, to jak próba udekorowania tortu lukrem, zanim ciasto ostygnie – efekt będzie opłakany.

Następnym, niezwykle ważnym etapem, jest zmatowienie błyszczących śladów od kabli. Przypominamy, że przebijające kable powodują, że farba w tych miejscach staje się bardziej miękka i błyszcząca. Błyszcząca powierzchnia charakteryzuje się niską przyczepnością dla kolejnych warstw farby i gruntu. Dlatego musimy te miejsca delikatnie zmatowić drobnym papierem ściernym, na przykład o gradacji 220 lub drobniejszej. Celem nie jest zdarcie farby do gołego tynku, ale jedynie naruszenie i zmatowienie błyszczącej powierzchni, aby stworzyć lepsze warunki do przylegania kolejnych powłok. Po zmatowieniu, ściana wymaga ponownego, bardzo dokładnego odpylenia. Każde ziarenko pyłu pozostawione na ścianie będzie osłabiać przyczepność nakładanych produktów i może być widoczne pod farbą. Można do tego użyć suchej ściereczki z mikrofibry lub pędzla, a następnie odkurzacza z miękką szczotką.

Kluczowym elementem przygotowania ściany do zamalowania przebijających kabli jest zastosowanie specjalistycznego gruntu izolacyjnego. Nie możemy pominąć tego kroku i malować bezpośrednio farbą. Standardowe grunty malarskie, które stosujemy przed malowaniem, nie poradzą sobie z problemem migracji plastyfikatora. Potrzebujemy gruntu o właściwościach izolacyjnych, który stworzy barierę uniemożliwiającą przedostawanie się plastyfikatora z kabla do nowej warstwy farby. Takie grunty często są na bazie rozpuszczalników lub zawierają specjalne żywice, które wiążą plastyfikator i uniemożliwiają jego dalszą wędrówkę. Na rynku dostępne są produkty dedykowane do izolacji trudnych plam i przebarwień, w tym tych spowodowanych migracją z podłoża. Wybierając grunt, warto szukać tych z dopiskiem "izolujący", "blokujący plamy" lub "na przebarwienia".

Instrukcja aplikacji gruntu jest zazwyczaj podana na opakowaniu produktu, ale generalnie obowiązuje zasada nałożenia jednej lub dwóch cienkich warstw. Zazwyczaj jedną warstwę gruntu aplikujemy pędzlem lub wałkiem na całą powierzchnię, gdzie występują przebijające kable, a także na obszar nieco szerszy wokół nich. Po wyschnięciu pierwszej warstwy (czas schnięcia również sprawdzamy na opakowaniu – zazwyczaj to od kilku do kilkunastu godzin, zależnie od warunków otoczenia), warto ocenić efekt. Jeśli ślady po kablach nadal są widoczne lub wyczuwalne pod palcem (jako bardziej miękkie miejsca), możemy zastosować drugą, cieńszą warstwę gruntu. Ważne, aby nakładać cienkie warstwy, gdyż zbyt gruba warstwa gruntu może się łuszczyć i tworzyć nieestetyczne zacieki. Cienkie warstwy szybciej schną i lepiej tworzą barierę.

Po nałożeniu gruntu i jego całkowitym wyschnięciu (nie skracajmy czasu schnięcia podanego przez producenta – to kluczowe dla skuteczności działania gruntu), możemy przystąpić do właściwego malowania. Farba, którą wybierzemy do zamalowania tych obszarów, powinna być wysokiej jakości farbą ścienną, najlepiej w tym samym kolorze i o tej samej klasie połysku, co reszta ściany. Jeśli malujemy całą ścianę, nie ma problemu. Jeśli chcemy zamalować jedynie fragment ze śladami kabli, warto upewnić się, że posiadamy oryginalną farbę lub dobrać jej kolor i stopień połysku jak najdokładniej, aby uniknąć różnic widocznych po wyschnięciu. Czasami, pomimo zastosowania gruntu izolacyjnego, potrzebne będzie nałożenie dwóch warstw farby kryjącej, aby całkowicie ukryć zamalowywany obszar i wyrównać kolor. Podsumowując, sukces w zamalowaniu przebijających kabli w dużej mierze zależy od starannego przygotowania ściany – czyszczenia, matowienia i zastosowania odpowiedniego gruntu izolującego. Bez tego, nawet najlepsza farba pozostanie bezradna wobec uporczywej migracji plastyfikatora.

Rodzaje kabli a ryzyko przebijania – co warto wiedzieć?

Nie wszystkie kable są sobie równe, a co za tym idzie, nie wszystkie stwarzają takie samo ryzyko przebijania przez farbę. Zjawisko to jest ściśle związane z materiałem, z którego wykonana jest zewnętrzna osłona kabla, a dokładniej – z obecnością i rodzajem użytego plastyfikatora. Rynek kabli elektrycznych oferuje szeroki wybór przewodów, a ich zastosowanie zależy od przeznaczenia, miejsca montażu, wymagań normatywnych i oczywiście ceny. Zrozumienie różnic między nimi pomoże w podjęciu świadomej decyzji zarówno podczas budowy, jak i próby rozwiązania problemu, gdy już się pojawił, i zastanawiamy się czym zamalować nieestetyczne ślady.

Najbardziej problematyczne w kontekście przebijania przez farbę są kable z osłonami wykonanymi z tradycyjnego PCV. To właśnie w nich powszechnie stosuje się ftalan butylu i inne podobne plastyfikatory, które odpowiadają za elastyczność materiału. Kable te są popularne ze względu na swoją stosunkowo niską cenę i łatwość obróbki, dlatego często stosuje się je w instalacjach domowych i mieszkaniowych. To właśnie one są głównymi "winowajcami" lśniących śladów na naszych ścianach. Im starsza instalacja, tym większe prawdopodobieństwo, że użyto w niej kabli PCV zawierających standardowe plastyfikatory o wysokiej migracji.

Na szczęście, technologia idzie naprzód, a producenci kabli reagują na problemy zgłaszane przez użytkowników i budowlańców. Obecnie na rynku dostępne są kable z osłonami wykonanymi z materiałów o ograniczonej migracji plastyfikatorów lub z całkowicie bezołowiowych i bezftalanowych tworzyw sztucznych. Kable te są często oznaczane specjalnymi symbolami lub nazwami, które wskazują na ich ekologiczność i bezpieczeństwo dla zdrowia (mniej toksyczne opary w przypadku pożaru), ale także na mniejsze ryzyko oddziaływania na otoczenie, w tym na farby. Oczywiście, takie kable są zazwyczaj droższe od standardowych kabli PCV. Decydując się na nie podczas wykonywania nowej instalacji, inwestujemy w przyszłość naszych ścian i redukujemy potrzebę poszukiwania sposobów na to, czym zamalować przyszłe przebarwienia.

Istnieją również rodzaje kabli, które praktycznie eliminują ryzyko przebijania, ponieważ ich osłony wykonane są z innych materiałów, takich jak guma czy etylenowo-propylenowy kauczuk (EPR). Kable te są często stosowane w trudniejszych warunkach, np. na zewnątrz, w przemyśle, ze względu na swoje właściwości (wyższa odporność na warunki atmosferyczne, oleje, chemikalia). Choć w instalacjach domowych są rzadziej spotykane jako kable instalacyjne podtynkowe (częściej używane do przyłączeń urządzeń), warto wiedzieć, że istnieją materiały osłon kabli, które nie stwarzają problemu migracji plastyfikatora w takim stopniu, jak tradycyjne PCV. Należy jednak pamiętać, że ich koszt i specyficzne właściwości montażowe mogą być barierą do powszechnego stosowania w typowych instalacjach mieszkalnych.

Warto również wspomnieć o kablah ekranowanych lub w osłonach z materiałów usztywniających. Chociaż ich głównym celem jest ochrona przed zakłóceniami elektromagnetycznymi lub mechaniczne wzmocnienie, dodatkowe warstwy mogą stanowić również częściową barierę dla migrującego plastyfikatora. Jednak nie jest to ich podstawowe zadanie i nie ma gwarancji, że w pełni zapobiegną zjawisku przebijania, jeśli pod ekranem znajduje się standardowa osłona PCV.

Co to oznacza dla kogoś, kto już ma problem z przebijającymi kablami? Jeśli znamy rodzaj kabli użytych w instalacji, możemy lepiej ocenić skalę problemu i potencjalną skuteczność różnych metod. Jeśli kable są stare i wykonane z tradycyjnego PCV, migracja plastyfikatora będzie prawdopodobnie znacząca, co wymaga zastosowania bardzo silnego gruntu izolującego i może nawet częstszego odświeżania powłoki malarskiej. Jeśli w instalacji użyto nowocześniejszych kabli o niskiej migracji plastyfikatora, problem może być mniej nasilony i łatwiejszy do zamalowania przy użyciu standardowych metod z użyciem dobrej jakości gruntu.

Niestety, w większości przypadków, zwłaszcza w starszych budynkach, trudno jest dokładnie ustalić rodzaj kabli bez inwazyjnego badania instalacji. Dlatego często musimy działać metodą prób i błędów, lub bazować na ogólnym ryzyku związanym z wiekiem instalacji. Jednak świadomość, że różne kable mają różny potencjał do "przebijania", pozwala nam lepiej zrozumieć problem i ocenić, dlaczego w jednym pomieszczeniu problem występuje, a w innym, pomimo podobnej farby, nie. Pamiętajmy o tym przy następnym remoncie, by podjąć świadomą decyzję o wyborze materiałów, która może zapobiec problemom w przyszłości.

Najlepsze farby i grunty do zamalowania przebijających kabli na ścianie

Gdy tradycyjne malowanie zawodzi i na ścianie pojawiają się nieestetyczne ślady od kabli elektrycznych, musimy sięgnąć po bardziej specjalistyczne środki. Jak już wiemy, przyczyną problemu jest migracja plastyfikatora z osłony kabla. Zwykła farba i grunt nie stanowią dla niego skutecznej bariery. Aby skutecznie zamalować przebijające kable na ścianie, potrzebujemy produktów, które zostały zaprojektowane specjalnie do izolowania trudnych plam i przebarwień pochodzących z podłoża. To jest ten moment, kiedy przestajemy myśleć o standardowym odświeżeniu, a zaczynamy planować "akcję specjalną".

Kluczowym elementem sukcesu jest zastosowanie specjalistycznego gruntu izolującego. To on ma za zadanie stworzyć nieprzepuszczalną barierę, która zablokuje plastyfikator. Szukajmy gruntów, które są opisane jako blokujące plamy, izolujące, na przebarwienia, dedykowane do malowania po plamach wodnych, nikotynowych czy właśnie po migracji z podłoża. Takie grunty często mają intensywny, nieprzyjemny zapach (zwłaszcza te na bazie rozpuszczalników), co może świadczyć o ich silnych właściwościach. Pamiętajmy o odpowiedniej wentylacji pomieszczenia podczas pracy i stosowaniu masek ochronnych. Przykładem może być grunt jednej z renomowanych amerykańskich marek, który został mi polecony przez znajomego z branży po tym, jak sam borykałem się z problemem przebijających kabli na ścianie pomalowanej na czarno. Ściana była pomalowana modną, ale delikatną farbą kredową, która okazała się bardzo podatna na działanie plastyfikatora. Po zastosowaniu tego gruntu w dwóch cienkich warstwach i ponownym malowaniu, problem zniknął i nie powrócił przez kolejne lata. Był to dowód na to, że dobry grunt to podstawa.

Istnieją różne rodzaje gruntów izolujących, m.in. grunt rozpuszczalnikowy lub grunt na bazie wody z dodatkiem specjalnych żywic. Grunty rozpuszczalnikowe zazwyczaj charakteryzują się lepszymi właściwościami izolującymi w przypadku silnych przebarwień i migrujących substancji, ale są bardziej uciążliwe w stosowaniu ze względu na zapach i czas schnięcia. Grunty wodorozcieńczalne są bardziej przyjazne dla środowiska i użytkownika, ale ich skuteczność może być nieco niższa w przypadku bardzo intensywnej migracji plastyfikatora. Wybór zależy od skali problemu i naszych preferencji. Warto skonsultować się ze sprzedawcą w sklepie z farbami lub przeczytać opinie innych użytkowników na forach internetowych.

Po nałożeniu i całkowitym wyschnięciu gruntu, możemy przejść do malowania. Chociaż to grunt izoluje, jakość farby kryjącej również ma znaczenie dla końcowego efektu estetycznego. Do zamalowania powinniśmy użyć wysokiej jakości farby ściennej, najlepiej o dużej sile krycia. Dobre krycie farby sprawi, że nawet jeśli grunt pozostawił niewielkie cienie lub przebarwienia, farba skutecznie je zamaskuje i wyrówna kolor powierzchni. Nie oszczędzajmy na farbie kryjącej – wybierajmy produkty renomowanych producentów, dedykowane do malowania wnętrz, najlepiej o wysokiej odporności na zmywanie, jeśli jest to pomieszczenie narażone na zabrudzenia. Pamiętajmy, że nawet jeśli kable nie będą już przebijać, dobra farba zapewni estetyczny wygląd ściany na dłużej. Nałożenie dwóch cienkich warstw farby jest zazwyczaj bardziej efektywne niż jednej grubej.

Jeśli próbujemy zamalować przebijające kable w pomieszczeniu, w którym zastosowano farbę o nietypowym kolorze (tak jak w moim przypadku z czarną farbą kredową), dobór odpowiedniego koloru i stopnia połysku farby kryjącej jest kluczowy, aby uniknąć widocznych łat. Warto zabrać ze sobą kawałek ściany lub zdjęcie, aby w sklepie dobrać farbę jak najdokładniej. Niektóre sklepy oferują usługę barwienia farby na zamówienie, co jest świetnym rozwiązaniem, gdy potrzebujemy niestandardowego koloru. Różnica w odcieniu czy połysku może być bardzo widoczna, szczególnie na większej powierzchni ściany i przy określonym oświetleniu. Czasami, aby uzyskać jednolity wygląd, konieczne będzie przemalowanie całej ściany lub nawet całego pomieszczenia.

Pamiętajmy, że nawet najlepsze produkty nie dadzą 100% gwarancji sukcesu na zawsze, jeśli problem migrującego plastyfikatora jest bardzo nasilony. Grunt izolacyjny tworzy barierę, ale jej trwałość może zależeć od wielu czynników, w tym od ilości i rodzaju plastyfikatora w kablu, głębokości jego ułożenia, a także od warunków panujących w pomieszczeniu (np. temperatury). Dlatego, jeśli problem nawraca pomimo zastosowania specjalistycznych produktów, warto rozważyć bardziej radykalne metody, takie jak wspomniane wcześniej ułożenie kabli w peszlach lub głębiej w tynku, zwłaszcza podczas większego remontu. Ale na potrzeby zamalowania przebijających kabli i pozbycia się ich na jakiś czas, dobry grunt izolujący i wysokiej jakości farba kryjąca to nasz podstawowy i najczęściej stosowany oręż w tej walce o estetyczne ściany.

Q&A